กลอนวันพ่อ

…คุกเข่าลง…ตรงผืน…แผ่นดินนี้
สองมือที่…บรรจง…กราบลงนั่น
ซบหน้าทาบ…อาบอุ่น…หนุนชีวัน
คือคำมั่น…กตัญญู…รู้พระคุณ

…จะตามรอย…ร้อยพจน์…บทวิถี
กานท์กวี…เอื้อองค์…ผู้ทรงหนุน
จะยึดมั่น…สรรถ้อย…คอยค้ำจุน
หวังต่อทุน…เทิดก่อ…เพื่อพ่อไทย…

คิดถึงพ่อ ก่อเกิด กำเนิดลูก
รักพันผูก หยูกยา คราเจ็บไข้
ปรนนิบัติ ขจัดทุกข์ ปลุกปลอบใจ
จะหาใคร ปานเปรียบ เทียบพระคุณ

ขอกุศลผลบุญหนุนนำส่ง
รักบรรจงจากจิตประดิษฐ์สุนทร์
ประกอบพรกลอนกานท์วานเจือจุน
พระพุทธคุณ ปกปัก รักษ์บิดา

(คุณอาคม)

คิดถึงพ่อ ก่อเกิด กำเนิดลูก
รักพันผูก หยูกยา คราเจ็บไข้
ปรนนิบัติ ขจัดทุกข์ ปลุกปลอบใจ
จะหาใคร ปานเปรียบ เทียบพระคุณ

ขอกุศลผลบุญหนุนนำส่ง
รักบรรจงจากจิตประดิษฐ์สุนทร์
ประกอบพรกลอนกานท์วานเจือจุน
พระพุทธคุณ ปกปัก รักษ์บิดา

เป็นสองมืออุ้มชูเลี้ยงดูลูก      เป็นสายใยพันผูกคอยห่วงหา
เป็นอ้อมกอดอบอุ่นค้ำจุนมา  เป็นสายตาห่วงใยใคร่อาทร

ยามเจ็บไข้เฝ้าดูแลด้วยชีวิต     ยามพลั้งผิดท่านอบรมคอยบ่มสอน
ยามเหนื่อยหน่ายกำลังใจไม่สั่นคลอน     ยามใดใดยังอาทรไม่เปลี่ยนแปร

ด้วยความรักของพ่อที่ยิ่งใหญ่      ด้วยหัวใจสะอาดใสเป็นแน่แท้
ด้วยชีวิตเพื่อลูก .. เฝ้าดูแล      ด้วยสองมือไม่ผันแปรเป็นอื่นใด

ชายคนหนึ่ง ทำทุกอย่าง ไม่เคยบ่น ทั้งตากแดด ตากฝน ยอมทนหนาว เพื่อความหวัง ที่สดใส สุขสกาว ให้ลูกชาย ลูกสาว ได้เล่าเรียน แม้ต้องแลก กับหยาดเหงื่อ สักกี่หยด แม้ต้องควัก สตางค์หมด จนเป็นหนี้ ไม่เคยท้อ หวังแค่ลูก ได้จบตรี แต่ลูกสิ กับชั่ว จนลืมตน ได้แต่ขอ เงินท่าน ไม่เคยขาด เอาไปใช้ เรื่องอุบาท จนหมดสิ้น ไม่เคยคิด ไม่เคยนึก ได้แต่ชิน ชินกับการ ฟุ่มเฟือย จนเรื่อยมา แล้วสุดท้าย ความเจ็บปวด มันหวนกลับ คนที่รับ นั้นคือพ่อ ใช่ไหมหนา ต้องมานั่ง ร้องไห้ เสียน้ำตา พ่อเร่งหา ลูกล้างผลาญ หมั่นทำลาย จนวันหนึ่ง คิดได้ ในที่สุด แต่เวลา กับหยุด ฝันสลาย ท่านไม่ได้ อยู่กับเรา ไปจนตาย กว่าคิดได้ มันคงสาย ไม่หวนคืน

แผ่นดินทองรองเรืองดั่งเมืองฟ้า พร้อมน้ำท่าพืชพันธุ์ตระการผล เศรษฐกิจเพียงพอหล่อบันดล ชุบชีพชนยากไร้ให้หยัดยืนด้วยพระบารมีจักรีวงศ์ จึ่งธำรงแดนทองทั่วแผ่นผืน ยอกรเหนือเกศาขอบตารื้น ด้วยเต็มตื้นตันใจ ยามเอ่ยพระนาม

ร้อยรักร้อยดวงใจไทยทั้งชาติ
เทิด ธ มหาราช ชาติสยาม
ทรงเป็นศูนย์รวมใจไทยทุกยาม
ถวายความภักดีเหนือชีวัน.

กชนันท์ (รองชนะเลิศประกวดกลอน ต.ค.52)