กลอนซึ้งๆ

ไม่อยากรบกวนเธอ
ไม่อยากให้การพบเจอ
เป็นสิ่งที่เธอไม่ปรารถนา
จึงเลือกเป็นคน ที่เธอพบเจอเสมอมา
ในลักษณะของคนคุ้นหน้า ที่ไม่มีค่าให้สนใจ
คงดีกว่าเป็นคนที่เธอรู้จัก
แต่รำคาญ ที่มาตามรักตามใคร่
เป็นคนที่เกะกะชีวิตเธอเกินไป
และเป็นคนที่เธอภาวนาให้…ไม่ได้เจอ

อย่ามอง การจากลา ว่าทำร้าย
ตรงกันข้าม…มันท้าทายความห่วงหา
ว่าเมื่อเรา ห่างไกล ไปสุดตา
ความผูกพัน จะมีค่าหรือเปลี่ยนไป
ในที่สุด จุดจบ ของบางอย่าง
ก็เป็นจุด เริ่มสร้าง บางสิ่งได้
จุดจบของการพบกัน คือการไกล
ก็เริ่มสร้าง ความห่วงใยได้พร้อมกัน

กุมมือฉันไว้ให้แน่นเถิดนะ
ก่อนอะไรจะเกิดขึ้นจากนี้
ความเหน็บหนาวว่างเปล่าที่ทบทวี
ขอไออุ่นจากคนดีมาลบไป
พาฉันไปกับเธอด้วยนะ
ฉันมีเพียงหัวใจที่จะมอบให้
พาฉันข้ามขอบฟ้า เวิ้งน้ำที่กว้างใหญ่
พาฉันไปด้วยหัวใจของเธอนะ คนดี
เชื่อมั่นในหัวใจฉันเถิดนะ
แล้วสร้างปีกอิสระที่จะพาเราไปทุกที่
ให้ฉันหลับฝันและตื่นในอ้อมแขนเธออย่างนี้
จนกว่าจะถึงนาทีที่ไร้ซึ่งลมหายใจ

เธอเคยรู้ความจริงบ้างไหม
ว่าดวงดาวทั้งหลาย ในฟากฟ้า
ยังคงมีอยู่มากกมาย ทุกเวลา
ต่างกันตรงที่ว่า เราจะเห็นมันเมื่อฟ้ามืดไป
ความรู้สึกในหัวใจ ก็คล้ายกัน
สิ่งสำคัญ ไม่ใช่แค่การมองเห็นมันหรือไม่
แต่คือการที่สิ่งนั้นยังมีอยู่คงเดิมเสมอไป
ทุกเวลาของหัวใจยังผูกพัน

ฉันนั่งเหม่อมอง ลอดช่องหน้าต่าง
ปล่อยใจอ้างว้าง ล่องลอยไปยังปลายฟ้า
ณ.เส้นสาย สุดท้าย สุดสายตา
จะมีเธออยู่ที่นั่น ในเวลาที่เราคิดถึงกัน
– – – – – – –
ไม่รู้ว่าหัวใจจะทรมาน อีกนานแค่ไหน
บทละครรักของเรา จะดำเนินไปถึงตอนนั้น
ตอนอวสานที่เราจะได้ยืนกุมมือ กันและกัน
อย่างที่เราเฝ้าฝัน เหมือนตอนจบในนิยาย

ฉันจะเก็บดาวเอาไว้ให้
ในวันที่เธออยู่ไกลแสนไกลอีกขอบฟ้า
จะเก็บความสุข จากทุก-ทุกช่วงเวลา
เก็บไว้รอให้เธอกลับมา และรับมัน
ฉันจะส่งความห่วงใยไปหา
ในค่ำคืนที่เธอเหว่ว้ากับความฝัน
อย่าร้องไห้และท้อใจเมื่อไกลกัน
อย่างน้อยเธอยังมีฉัน…
ที่รอคอยวันให้เธอกลับมา