บทกวี

ไม่ขอเป็นคนที่เธอบอกว่าชอบ
แต่ขอเป็นคนที่เธอบอกว่าใช่
ไม่ขอเป็นคนที่เธอบอกว่ารักจนหมดใจ
แต่ขอเป็นคนที่เธอห่วงใยตลอดมา
ไม่ขอเป็นคนที่เธอต้องคิดถึง
แต่ขอเป็นคนหนึ่งที่เธอคอยถามหา
ไม่ขอเป็นคนที่อยู่กับเธอตลอดเวลา
แต่ขอเป็นคนที่เธอเห็นคุณค่าทุกเวลาที่หายใจ

อยากหยุดเวลาไว้แค่นี้
หยุดความรู้สึกที่ดีดี ไม่ให้แปรผัน
หยุดเรื่องราวดีดี ที่เรามีให้กัน
หยุดเวลาไว้แค่นั้น ไม่ให้มันผ่านไป
แต่โลกนี้ก็หมุนอยุ่ทุกเมื่อ
กลางวันผ่าน เพื่อเหลือ กลางคืนไว้
สิ่งดีดีในวันนี้ หากถึงวัน ที่แสนไกล
ก็คงเหลือเพียงภาพเก่า-เก่าของหัวใจ
ที่ทำได้ แค่เก็บไว้ เพียงวันวาน

ไม่อยากให้เธอเป็นคลื่น
ที่พัดมาครืนครืน แล้วเลือนหาย
จุดมุ่งหมายเพียงแค่ทักทาย
ไม่จริงจังมากมาย กับทะเล
อยากให้เธอเป็นแค่ทรายที่ไร้ค่า
แต่เคียงข้างทุกเวลา ที่ว้าเหว่
เหมือนบางวันที่เมฆฝน ลมเกเร
ทรายยังโอบกอดทะเล เพื่อปลอบโยน

กุมมือฉันไว้ให้แน่นเถิดนะ
ก่อนอะไรจะเกิดขึ้นจากนี้
ความเหน็บหนาวว่างเปล่าที่ทบทวี
ขอไออุ่นจากคนดีมาลบไป
พาฉันไปกับเธอด้วยนะ
ฉันมีเพียงหัวใจที่จะมอบให้
พาฉันข้ามขอบฟ้า เวิ้งน้ำที่กว้างใหญ่
พาฉันไปด้วยหัวใจของเธอนะ คนดี
เชื่อมั่นในหัวใจฉันเถิดนะ
แล้วสร้างปีกอิสระที่จะพาเราไปทุกที่
ให้ฉันหลับฝันและตื่นในอ้อมแขนเธออย่างนี้
จนกว่าจะถึงนาทีที่ไร้ซึ่งลมหายใจ

ฉันนั่งเหม่อมอง ลอดช่องหน้าต่าง
ปล่อยใจอ้างว้าง ล่องลอยไปยังปลายฟ้า
ณ.เส้นสาย สุดท้าย สุดสายตา
จะมีเธออยู่ที่นั่น ในเวลาที่เราคิดถึงกัน
– – – – – – –
ไม่รู้ว่าหัวใจจะทรมาน อีกนานแค่ไหน
บทละครรักของเรา จะดำเนินไปถึงตอนนั้น
ตอนอวสานที่เราจะได้ยืนกุมมือ กันและกัน
อย่างที่เราเฝ้าฝัน เหมือนตอนจบในนิยาย

ดีใจที่เป็นคนหนึ่ง
ที่เธอนึกถึงในวันอ่อนล้า
มีสองมือคอยเช็ดน้ำตา
อยากให้เธอรู้ว่า ฉันพร้อมจะเข้าใจ
วันใดเธอยังสุขสันต์
ไม่จำเป็นต้องนึกถึงฉันก็ได้
แต่หากเมื่อครั้งที่เธอเศร้าใจ
มาร้องไห้ใกล้ๆฉันก็พอ