บทกวี

อย่าพูดว่ารักฉัน…
ถ้าเธอไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น เข้าใจไหม
อย่าจับมือ โอบกอด ปลอบโยนใจ
เพราะจะทำให้คนอ่อนไหว คิดไปไกล ว่าเธอ..รัก
– – – – – –
อย่าพูดว่าห่วงหา…
ถ้าฉันมีค่า แค่เวลาเหงา เท่านั้น
หากใครบางคน เกิดสับสน กับความผูกพัน
แล้วถอนตัวไม่ทัน เธอจะกลายเป็นคนทำร้ายฉัน อย่าง..ไม่ตั้งใจ
– – – – – –
อย่าให้ความสับสน…
ต้องทำร้ายใครบางคนจน หวั่นไหว
ปล่อยมือฉัน ก่อนที่รักจะพันธนาการมากเกินไป
ถึงตอนนั้น ฉันอาจจะรักใครไม่ได้..อีกเลย
sa_tan_noy จาก Klonthai.com

…ร้อยเรียงเรื่องราว…
ฝากไปกับดวงดาว….ให้เธอรับรู้
คิดถึงรู้ไหม…แม้ห่างไกลเกินเฝ้าดู
ทุกลมหายใจที่มีอยู่….อยากให้รับรู้..เป็นของเธอ

…ร้อยรักดวงใจ…
ฝากฟากฟ้าไกล….ให้เธอเสมอ
แม้ห่างสุดสายตา…ไม่อาจพบหรือว่า..ได้เจอ
ยังคงคิดถึงเสมอ…และมีเพียงแต่เธอในใจ

…ร้อยรักผ่านบทกลอน…
ฝากถ้อยคำมาอ้อนวอน…อย่าหวั่นไหว
ฟากฟ้ากั้นเราห่าง…ระยะทาง…อาจเหมือนไกล
เพียงร้อยรักผ่านดวงใจ….ก็เหมือนใกล้…ไม่ห่างกัน

ฌลา (กลอนประกวดเดือน ต.ค.2552)

กระจกเงา…สะท้อน…ความเป็นจริง
เรื่องทุกสิ่ง…ชัดเจน…เด่นตรงหน้า
ไม่มีใคร…หลอกได้…ใต้แววตา
เลวชั่วช้า…ต่ำทราม…ตามใจตน

หลอกใคร – ใคร…หลอกได้…หลอกไปเถิด
อย่าเตลิด…หลอกตัว…มัวหมองหม่น
หลอกใคร – ใคร…หลอกได้…เว้นใจตน
เกิดเป็นคน…เลว – ดี…อยู่ที่ใจ

การกระทำ…เปรียบดั่ง…กระจกเงา
ฉายสะท้อน…ความเขลา…ของเราได้
คนคิดดี…ทำดี…ที่จิตใจ
แสดงออก…บอกได้…ในท่าที

คนคิดชั่ว…ทำชั่ว…ด้วยตัวเขา
กระจกเงา…สะท้อน…ตอนวิถี
คนทำดี…ต้องรับ…กลับผลดี
คนชั่วไม่ -. อาจหนี…ลี้ผลกรรม

Lookaew (กลอนชนะเลิศ มิ.ย.52)

เพียงมองฟ้า…ดวงดาว…ต่างพราวแสง
เพียงจำแลง…ดวงดาว…ต่างพราวขวัญ
เพียงเห็นหน้า…ดวงดาว…ต่างพราวจันทร์
เพียงแค่นั้น…ดวงดาว…ต่างพราวใจ

คำตอบแจ้ง…ในใจ…ว่าคิดถึง
คำตอบพึง…ในใจ…จะหาไหน
คำตอบรัก…ในใจ…ที่กล่าวไป
คำตอบไซร้…ในใจ…ไม่เกินเลย

พูดว่ารัก…ห่วงใย…ใจคำนึง
พูดคิดถึง…ห่วงใย…ใจนี้เผย
พูดว่าฉัน…ห่วงใย…ใดจะเปรย
พูดว่าเคย…เศร้าใจ…กายห่างกัน

หนึ่งคำซึ้ง…ตรึงตรา…นภาใจ
หนึ่งคำใน…ตรึงตรา…ไม่แปรผัน
หนึ่งคำพูด…ตรึงตรา…ทั้งคืนวัน
หนึ่งคำนั้น…ตรึงตรา…ทั้งใจเธอ

หลับตาลงน่ะ…คนดี
คืนนี้มีนิทานจากฟากฝัน
เจ้าหญิงเม็ดทราย กับ เจ้าชายพระจันทร์
เธอเคยได้ฟังเรื่องราวเหล่านั้นบ้างไหม?
–  –  –  –  –  –
ครั้งหนึ่งในดินแดนแห่งโลกกว้าง
มีผืนทะเลอ้างว้างกับฟ้าใส
ทั้งสองอยู่ห่างกันเหมือนแดนฝันห่างไกล
ไม่อาจอยู่ใกล้ ไม่อาจผูกพัน
–  –  –  –  –  –
เจ้าหญิงเม็ดทราย…ช่างเหงา
แอบรัก เจ้าชายพระจันทร์เศร้า…ช่างฝัน
ในค่ำคืนเงียบสงบ ทุกวัน
เจ้าหญิงได้แต่มองอย่างเงียบงัน..เดียวดาย
–  –  –  –  –  –
ท้องทะเล ผู้อ่อนโยน
จึงทอดตัวไปจนไกลโพ้น..ลับหาย
จนปรากฎเส้นขอบฟ้า แสนไกล
จรดฟ้ากับทะเลไว้ใกล้กัน
–  –  –  –  –  –
เจ้าหญิงเม็ดทรายจึงล่องไปในทะเล
ร่อนเร่ไปตามแดนแห่งฝัน
ไปจนถึงเส้นขอบฟ้าจรดพระจันทร์
แล้ว ณ ที่นั้นความผูกพันก็เบ่งบาน
–  –  –  –  –  –
เจ้าหญิงเม็ดทราย เจ้าชายพระจันทร์
อบอุ่นในคืนวันอันอ่อนหวาน
และเรื่องราวที่เกิดขึ้นคือ..ตำนาน
ว่าทำไมฉันจึงผ่านเข้ามา…รักเธอ

(:ยังแคร์ จาก Thaipoem.com)

…เพียงลมโบก…พัดเบา…ให้เหงาจิต…
…ใบไม้ปลิด…ปลิวร่อน…ลงจากก้าน…
…ไผ่ต้นน้อย…ลู่ตาม…อย่างสุดทาน…
…เอนเอียงตาม…ลมผ่าน…ทุกคราไป…

…บางครั้งก่อ…กำเนิด…ให้เกิดเสียง…
…สายลมเพียง…พัดใบ…ให้โบกไหว…
…ชวนใจเศร้า…โศกศัลย์…ถึงคนไกล…
…ว่าวันใด…จึงได้…เธอกลับคืน…

…พายุพัด…กระหน่ำ…ซ้ำลมซัด…
…ต้นไผ่ฤๅ…ยืนหยัด…ไม่อาจฝืน…
…หักลงมา…สู่ดิน…ดั่งกองฟืน…
…ก้มหยิบไม้…จากพื้น…ทั้งน้ำตา…

…นำมาเหลา…ให้เรียบ…ดูงามสวย…
…เจาะรูด้วย…ความคิด…คำนึงหา…
…เสียงจากไม้…เคยเศร้า…เหงาอุรา…
…วันนี้มา…เถิดฉัน…จะเป่าแทน…

…หวังให้เสียง…ขลุ่ยครวญ…ลอยไปถึง…
…ใครคนหนึ่ง…ซึ่งฉัน…เฝ้าหวงแหน…
…เมื่อเราอยู่…ต่างภพ…จบดินแดน…
…ปรารถนา…เหลือแสน…จะพบกัน…

…หากวันใด…ได้ยิน…เพลงขลุ่ยผิว…
…แว่วข้ามทิว…เขาสูง…ดุจความฝัน…
…นั่นคือความ…ในใจ…นับร้อยพัน…
…ที่ตัวฉัน…ส่งผ่าน…มากับลม…

(Alpha บ้านกลอนไทย)

บอกมาเลยดีกว่า
ว่าที่ผ่านๆมาเธอคิดยังไงกับฉัน
บางครั้งดูเหมือนจะมีใจ
แต่บางคราวกลับเหมือนไม่เคยให้ความสำคัญ
บอกมาเลยให้ได้รู้กัน – – อย่าให้มันคาใจ

ไม่อยากอยู่อย่างสับสน
แค่ผู้หญิงธรรมดาหนึ่งคนอดทนมากคงไม่ไหว
อย่าเห็นนะว่านิ่งเฉยแล้วเคยตัวได้ใจ
เพราะหากน้ำนิ่งๆก่อตัวเป็นพายุวันใด
– – อย่าเสียใจแล้วกัน – –