กลอนเหงา

สิ่งที่เราได้ “เห็น” อาจไม่เป็นอย่างที่เรา “คิด”
สิ่งที่เรานั้น “ยึดติด” อาจไม่ได้เป็นของเราก็ได้
สิ่งที่เรานั้น “ห่วงหา” อาจเป็นเพียงแค่ “มายา” ที่เราหลงไป
สิ่งที่เรา “มั่นหมาย” อาจเป็นได้แค่ “ความหลอกลวง”

ฉันมีร่มหนึ่งคัน
เธออยากกลับบ้านพร้อมกัน . .. อีกครั้งไหม?
ฉันอาจไม่ใช่คนที่เธอรอเพื่อร่วมทางใจ
แต่ไม่อยากเห็นเธอวิ่งฝ่าสายฝนไป . .. จนเปียกปอน

ไม่ใช่ว่าฉันถือโอกาสตีสนิท
เพราะรู้ว่าไม่มีทางกลับไปใกล้ชิด . .. เหมือนเมื่อก่อน
เพราะเธอไม่ใช่ฝนที่โปรยสายมาบนโลกนี้ด้วยความอาทร
แต่ความรักของเธอคือหยดน้ำตาร้าวรอน
.. . ที่กร่อนใจฉัน . . เจียนพัง

วันนี้ – – ไม่ได้นัดใครไว้ใช่ไหม?
คงไม่เป็นไร . .. ถ้าจะเดินใต้ร่มคันเดียวกันอีกครั้ง
ปล่อยให้ความหลังเล่าเรื่องหัวใจของฉัน . . . ให้เธอฟัง
เผื่อเธอจะรับรู้ได้บ้าง . ..
ว่าบนทางสายเก่า . . ฉันยังเหงาเท่าเดิม~*
(ชนะเลิศประกวดกลอน สายฝนกับคนเหงา)

ปล่อยให้ตัวเองหลับใหล…ใต้แสงดาว
และยอมให้น้าค้างพร่างพราว…กอดไว้
ฟังเสียงคลื่นทะเล…แทนบทเพลงกล่อมเห่…หัวใจ
โอบกอดกระชับผืนทราย…แทนคนที่เค้าลับหาย…จากลา

..ปล่อยให้ความเหงา…จูงมือ..
กระซิบถ้อยคำเลื่องลือ…จรดปลายฟ้า
ให้บางคนเค้าได้ฟัง…เมื่อวันที่เขาหันหลัง…จากลา
อีกคนเหงาเปล่าเปลี่ยวจมน้ำตา…ผ่านคืนวันอ่อนล้า…อย่างเดียวดาย

(By : ฌลา 31 มี.ค. 56 บ้านกลอนไทย)

แม้อยากเป็นท้องทะเลที่อยู่คู่ท้องฟ้า
แต่ความรักของท้องฟ้ากว้างไกลเกินกว่า . .. ความเข้าใจของฉัน
ท้องฟ้าโอบกอดดวงดาว . . . โอบกอดภูเขาเท่า ~ เท่า กัน
ต่อให้ทะเลรักท้องฟ้าคงมั่น . .. ก็ไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวที่สำคัญ . .. ของหัวใจ

ความรักความผูกพัน
ไม่รู้ว่ามัน .. . จะหมดลงวันไหน?
ถ้าเธอยังไม่รู้ตัว . . . ว่าต้องการใคร
อย่าทำให้ฉันรู้สึกมั่นใจ . .. กับรักที่เป็นไปไม่ได้ . . อีกเลย~*

By : แป้งน้ำ 7 มี.ค. 56 บ้านกลอนไทย 

ท้องฟ้าตอนเย็นเป็นสีน้ำเงิน
ลมพัดต้นหญ้าหยอกเอิน . .. กับภูผา
ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามเงื่อนไขของเวลา
สีน้ำเงินที่แต้มขอบฟ้า . . . กำมะหยี่สีดำก็ขึงผ้า . . เป็นม่านราตรี

ต้นหญ้าถูกน้ำค้างก็เปียกปอน
เหมือนสองตาของคนที่ไม่อาจข่มนอน . .. ในคืนนี้
ไม่เคยมีเวลาใดที่ลืมเธอได้  ~  ไม่เคยมี
ถึงแม้ความรู้สึกดี ~ ดี . . . จะถูกแทนที่ด้วยการเปลี่ยนไป

ทุกวันที่ยังหายใจอยู่
“ฉันคิดถึง” .. . เธอรู้บ้างไหม?
แค่บอกให้เธอฟัง . . ไม่ขอให้เธอช่วยลบล้างความเหงาออกจากใจ
ฉันจะคิดถึงเธอ . .. จนกว่าจะคิดถึงไม่ไหว
เธอแค่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามเงื่อนไข . .. ของเวลา~*

By : แป้งน้ำ 6 มี.ค. 56 บ้านกลอนไทย 

…วันเวลาที่ผ่านมา…เป็นแค่วันเก่า…
ทุก-ทุกภาพทุก-ทุกเรื่องราว…เลือนหาย..
คราบน้ำตาในคืนเหงา…และอ้อมกอดในวันเปลี่ยวเปล่า…กลับกลาย
รอยจูบในคืนสุดท้าย…กำลังค่อย-ค่อยจางหาย…ตามเวลา

…ทิ้งไว้เพียง…ความทรงจำ…
และคนถูกลืมที่เจ็บช้ำ…จนเกินรักษา…
ความเหงาที่ทับถม…ยิ่งเพิ่มรอยขม…ให้คราบน้ำตา
หัวใจอ่อนแอโรยรา…จมกับอยู่กับความโหยหา…และการรอคอย…

by : εїзฌลาεїз 4 กพ 56 บ้านกลอนไทย

…สำหรับฉัน…กลอนเปล่า…
เป็นอีกหนึ่งหนทางบอกเล่า….ความอ่อนไหว
แทนความรู้สึกห่วงหา…แทนอ้อมกอดในเวลา…ห่างไกล
แทนผ้าเช็ดหน้าตอนร้องไห้…และแทนความในใจ…เพื่อบางคน

…บทกลอน…ของฉัน…
บอกทุกความรู้สึกที่มัน…ท่วมท้น…
อาจไม่เพราะเหมือนใคร-ใคร…แต่มาจากความตั้งใจ…และตัวตน
มอบความรู้สึกถึงบางคน…แม้คนนั้นเค้าไม่สน…ไม่ใส่ใจ

…ทุกความรู้สึก…
ถูกระบายด้วยถ้อยคำบาดลึก…แหลกสลาย
แม้ว่าเขาไม่เห็นค่า…แต่ทุกคนที่นี่ยังมองมา…ห่วงใย
หัวใจฉันมันอ่อนไหว…แค่อยากหาที่ระบาย…เท่านั้นเอง…

by : εїзฌลาεїз 25 มค 56