กลอนเสียใจ

พราะอยู่คนเดียวเลยรู้สึกเหงา
หรือเพราะว่าเธอมีเขา . .. จึงทำให้เป็นแบบนี้
ฉันแค่คิดไปเอง . . ไม่ได้ว้าเหว่จริง~ จริง ใช่ไหมคนดี
ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่ . .
การที่เธอจะคบใครคงไม่มีผลกับฉันจริงๆ

ฉันคงรู้สึกไปเองว่าโดนแย่งของรัก
ทั้ง~ทั้ง ที่เป็นแค่คนรู้จัก . .. ไม่ใช่คนโดนทอดทิ้ง
ไม่รู้จะหวงเธอไปทำไม . . ไม่เข้าใจตัวเองจริง ~จริง
หรือเพราะเธอไม่ใช่ทุกสิ่ง . .
แต่อาจเป็น . .. “ยิ่งกว่าหัวใจ”~*

(กลอนประกวดชนะเลิศ กพ.2558 ต้อนรับวาเลนไทน์)

สิ่งที่เราได้ “เห็น” อาจไม่เป็นอย่างที่เรา “คิด”
สิ่งที่เรานั้น “ยึดติด” อาจไม่ได้เป็นของเราก็ได้
สิ่งที่เรานั้น “ห่วงหา” อาจเป็นเพียงแค่ “มายา” ที่เราหลงไป
สิ่งที่เรา “มั่นหมาย” อาจเป็นได้แค่ “ความหลอกลวง”

ฉันมีร่มหนึ่งคัน
เธออยากกลับบ้านพร้อมกัน . .. อีกครั้งไหม?
ฉันอาจไม่ใช่คนที่เธอรอเพื่อร่วมทางใจ
แต่ไม่อยากเห็นเธอวิ่งฝ่าสายฝนไป . .. จนเปียกปอน

ไม่ใช่ว่าฉันถือโอกาสตีสนิท
เพราะรู้ว่าไม่มีทางกลับไปใกล้ชิด . .. เหมือนเมื่อก่อน
เพราะเธอไม่ใช่ฝนที่โปรยสายมาบนโลกนี้ด้วยความอาทร
แต่ความรักของเธอคือหยดน้ำตาร้าวรอน
.. . ที่กร่อนใจฉัน . . เจียนพัง

วันนี้ – – ไม่ได้นัดใครไว้ใช่ไหม?
คงไม่เป็นไร . .. ถ้าจะเดินใต้ร่มคันเดียวกันอีกครั้ง
ปล่อยให้ความหลังเล่าเรื่องหัวใจของฉัน . . . ให้เธอฟัง
เผื่อเธอจะรับรู้ได้บ้าง . ..
ว่าบนทางสายเก่า . . ฉันยังเหงาเท่าเดิม~*
(ชนะเลิศประกวดกลอน สายฝนกับคนเหงา)

ปล่อยให้ตัวเองหลับใหล…ใต้แสงดาว
และยอมให้น้าค้างพร่างพราว…กอดไว้
ฟังเสียงคลื่นทะเล…แทนบทเพลงกล่อมเห่…หัวใจ
โอบกอดกระชับผืนทราย…แทนคนที่เค้าลับหาย…จากลา

..ปล่อยให้ความเหงา…จูงมือ..
กระซิบถ้อยคำเลื่องลือ…จรดปลายฟ้า
ให้บางคนเค้าได้ฟัง…เมื่อวันที่เขาหันหลัง…จากลา
อีกคนเหงาเปล่าเปลี่ยวจมน้ำตา…ผ่านคืนวันอ่อนล้า…อย่างเดียวดาย

(By : ฌลา 31 มี.ค. 56 บ้านกลอนไทย)

แม้อยากเป็นท้องทะเลที่อยู่คู่ท้องฟ้า
แต่ความรักของท้องฟ้ากว้างไกลเกินกว่า . .. ความเข้าใจของฉัน
ท้องฟ้าโอบกอดดวงดาว . . . โอบกอดภูเขาเท่า ~ เท่า กัน
ต่อให้ทะเลรักท้องฟ้าคงมั่น . .. ก็ไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวที่สำคัญ . .. ของหัวใจ

ความรักความผูกพัน
ไม่รู้ว่ามัน .. . จะหมดลงวันไหน?
ถ้าเธอยังไม่รู้ตัว . . . ว่าต้องการใคร
อย่าทำให้ฉันรู้สึกมั่นใจ . .. กับรักที่เป็นไปไม่ได้ . . อีกเลย~*

By : แป้งน้ำ 7 มี.ค. 56 บ้านกลอนไทย 

…วันเวลาที่ผ่านมา…เป็นแค่วันเก่า…
ทุก-ทุกภาพทุก-ทุกเรื่องราว…เลือนหาย..
คราบน้ำตาในคืนเหงา…และอ้อมกอดในวันเปลี่ยวเปล่า…กลับกลาย
รอยจูบในคืนสุดท้าย…กำลังค่อย-ค่อยจางหาย…ตามเวลา

…ทิ้งไว้เพียง…ความทรงจำ…
และคนถูกลืมที่เจ็บช้ำ…จนเกินรักษา…
ความเหงาที่ทับถม…ยิ่งเพิ่มรอยขม…ให้คราบน้ำตา
หัวใจอ่อนแอโรยรา…จมกับอยู่กับความโหยหา…และการรอคอย…

by : εїзฌลาεїз 4 กพ 56 บ้านกลอนไทย

…หากคุณมีหัวใจ…
คุณคงรู้ว่าทำไม…หัวใจฉันเต้นช้า
หากคุณมีความรู้สึก…หัวใจลึก-ลึก…คงไม่เย็นชา
คุณคงรู้ที่ไปที่มา…ของทุก-ทุกคราบน้ำตา…ที่ฉันมี

…หากคุณมีหัวใจ…
ความรู้สึกฉันคงมีความหมาย…มากกว่านี้
หากคุณมองมาบ้าง…ความรวดร้าวอ้างว้าง…คงไม่มี
หากคุณรู้จัก’รัก’ใครบ้างคงดี…ฉันคงไม่ต้องเสียน้ำตาอย่างนี้…ทุกวัน

…หากคุณยังมี…หัวใจ…
ได้โปรดเถอะหยุดทำร้าย…หัวใจฉัน
ก่อนความช้ำจะเกินเยียวยา…เกินจะใช้น้ำตา..ลบมัน
และสุดท้ายเมื่อถึงวันนั้น…ฉันอาจจะหมดกำลังใจจะฝัน…และรักเธอ…

by : εїзฌลาεїз 25 มค 56