กลอนรอโหวต

…เป็นความจริงที่ว่า…
น้ำและฟ้าไม่อาจมาพบกันได้
แต่น้ำ…ยังคงสะท้อนภาพฟ้าแม้ห่างไกล
แล้วเราจะหวั่นไปไย…ถ้าใจส่งถึงกัน

ผู้แต่ง 🙂 คุณกชนันท์

กาลเวลา..นำเธอมาให้พบ
ความผูกพันธ์…ไม่รู้จบไม่ห่างหาย
กาลเวลา…นำเธอมาให้ใจ
ให้เป็นห่วงสายใย..ไม่ล้างลา

กาลเวลา..นำมาจึงได้รู้
ว่าความรักที่อยู่…นั้นสูงค่า
ขอร้องเถอะน่ะ..กาลเวลา
เมื่อนำเธอมา..แล้วโปรดอย่านำกลับไป

อยู่กับคนไม่มีใจก็ไร้ค่า
เพราะไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่สน
เป็นเพราะรักเค้ามากมายจึงต้องทน
ต้องหมองหม่นน้ำตาหล่นรดหัวใจ

ถึงวันนี้จะอยู่ใกล้ในสายตา
แต่ก็เกินจะไขว่คว้ามาครองไว้
ฉันมีเธอได้แค่ตัวใช่หัวใจ
แล้วจะมีไปทำไมนะ “สองเรา “