กลอนซึ้งๆ

…เพียงลมโบก…พัดเบา…ให้เหงาจิต…
…ใบไม้ปลิด…ปลิวร่อน…ลงจากก้าน…
…ไผ่ต้นน้อย…ลู่ตาม…อย่างสุดทาน…
…เอนเอียงตาม…ลมผ่าน…ทุกคราไป…

…บางครั้งก่อ…กำเนิด…ให้เกิดเสียง…
…สายลมเพียง…พัดใบ…ให้โบกไหว…
…ชวนใจเศร้า…โศกศัลย์…ถึงคนไกล…
…ว่าวันใด…จึงได้…เธอกลับคืน…

…พายุพัด…กระหน่ำ…ซ้ำลมซัด…
…ต้นไผ่ฤๅ…ยืนหยัด…ไม่อาจฝืน…
…หักลงมา…สู่ดิน…ดั่งกองฟืน…
…ก้มหยิบไม้…จากพื้น…ทั้งน้ำตา…

…นำมาเหลา…ให้เรียบ…ดูงามสวย…
…เจาะรูด้วย…ความคิด…คำนึงหา…
…เสียงจากไม้…เคยเศร้า…เหงาอุรา…
…วันนี้มา…เถิดฉัน…จะเป่าแทน…

…หวังให้เสียง…ขลุ่ยครวญ…ลอยไปถึง…
…ใครคนหนึ่ง…ซึ่งฉัน…เฝ้าหวงแหน…
…เมื่อเราอยู่…ต่างภพ…จบดินแดน…
…ปรารถนา…เหลือแสน…จะพบกัน…

…หากวันใด…ได้ยิน…เพลงขลุ่ยผิว…
…แว่วข้ามทิว…เขาสูง…ดุจความฝัน…
…นั่นคือความ…ในใจ…นับร้อยพัน…
…ที่ตัวฉัน…ส่งผ่าน…มากับลม…

(Alpha บ้านกลอนไทย)

ห นึ่ ง หั ว ใ จ ที่ เ ค ย ว่ า ง เ ป ล่ า
ฉาบทาด้วยความโศกเศร้า..ก็ได้พบเงาใครคนนั้น
ค ล้ า ย ชี วิ ต ถู ก เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง . . จ า ก หั ว ใ จ ที่ แ ห้ ง แ ล้ ง ม า น า น วั น
แต่งแต้มความศรัทธา..และไฟฝัน..ให้คนอย่างฉันได้พบเจอ
ข อ บ คุ ณ ส า ย ล ม แ ห่ ง โ ช ค ช ะ ต า
ที่หอบพัดเธอมา..สู่หัวใจไหวเพ้อ
ซึ บ ซั บ ค ว า ม ห ม า ย อั น อ บ อุ่ น . . ย า ม ที่ โ ล ก ห มุ น ม า พ บ เ ธ อ
คือความสวยงาม..คือความเลิศเลอและสิ่งที่ฉันจะตอบแทนเธอ..คือหัวใจ
ตั้ ง ใ จ ฟั ง ฉั น น ะ ค น ดี
รู้ไว้ว่าวันพรุ่งนี้..รักที่ฉันมีจะให้เธอมากกว่าวันไหนๆ
ไ ม่ ว่ า เ ธ อ จ ะ เ ป็ น ต ะ วั น ก ล้ า . . ห รื อ เ ป็ น โ ค้ ง ฟ้ า ที่ แ ส น ไ ก ล
ให้อ่อนล้าสักปานใด..ฉันก็ยินดีจะตามไป
– เพื่อรักเธอ –

ก่อนจากไปวันนี้….
คนดีกอดฉันหน่อยได้ไหม
มันอาจจะดูมากเกินไป
กับคนที่หมดเยื่อใยต่อกัน
——-
แต่ช่วยสงสารสักครั้ง
ไม่อยากให้ความรักพังง่ายๆอย่างนั้น
อย่างน้อยให้ฉันได้เก็บไว้ผูกพัน
ในวันที่ฉันไม่มีใคร
——-
เวลาที่เหลืออยู่…
ให้ฉันได้มองดูเธอชัดๆได้ไหม
จะเก็บภาพเธอไว้ลึกสุดใจ
ก่อนจะไม่เหลืออะไรให้จดจำ

….ไดอารี่เล่มเก่า ยังคงอยู่….
รูปถ่ายคู่ ยังใส่กรอบ ยังแขวนไว้
สร้อยคอถูกๆ ที่เคยให้ ฉันก็ไม่เคยทิ้งมันไป
ดอกไม้แห้ง ก็ยังเก็บไว้ แม้โรยรา
….เรื่องราวทุกอย่าง ยังคงอยู่….
ยังมีเธอ อยู่ในทุกอณู ของความห่วงหา
ใบหน้าเธอ ก็ยังคงชัด เต็มสองตา
แต่ที่ไม่อยู่ ไม่เคยกลับมา ก็คือเธอ

ค่ำคืนนี้ มีดวงดาว พราวฟ้ากว้าง
อยู่รอบข้าง ดวงเดือน เพื่อนคู่หู
ช่างสวยงาม ตามใจ ใคร่มองดู
เพียงอยากรู้ ทำอย่างไร ไขว่คว้าเดือน
เธอดุจดาว ดวงเดือน ย้ำเตือนฉัน
เธอคือฝัน อันล่องลอย คอยเชือดเฉือน
เธอคือฝัน ที่เป็นจริง หรือลางเลือน
หรือฉันเหมือน หมาน้อยน้อย คอยดูดาว

ท้องฟ้ายังกว้างกว่าเก่า
เส้นขอบฟ้าเส้นบาง ยังกางกั้น
ความรู้สึกห่วงหา คนผูกพัน
ยังวนเวียนอยู่ตรงนั้น…ที่หัวใจ

…ผืนน้ำและแผ่นฟ้า
สุดสายตาที่เหมือนว่าจะชิดใกล้
แต่ความจริงคือสองสิ่งที่ห่างไกล
ไม่เคยใกล้กันได้เลยสักครา

ท้องฟ้ายังกว้าง กว่ากว้าง
หัวใจที่เบาบางยังอ่อนล้า
ความรักระหว่างเราที่เป็นมา
“เราผูกพันกันจริง”หรือว่า…
…เป็นความใกล้ แค่น้ำกับฟ้า…ไม่แน่ใจ