กลอนกวน

ก่อนส่งคิดถึงใจแทบขาด
หลังส่งเสียสามบาทแทบขาดใจ

แดดจาง ใส…ใส
เมฆกลิ้งไปเกลือกมา
เห็นนกน้อยลอยตุ๊บป่องบนท้องฟ้า
อุจจาระลงมา โดนหน้า…สบายใจ

ปืนเปรี้ยง…ดังสนั่น
เลือดแดงฉานซ่านกระเซ็น
เป็นไงไอ้นกเวร
ขี้กระเด็นใส่หน้าตู

เจ้านกน้อย ลอยฉลุย บนปุยเมฆ
เจ้าช่างเสก ช่างสรรค์ ในงานศิลป์
จึงปล่อยอึ จากฟากฟ้า มาสู่ดิน
เกิดภาพศิลป์ บนผืนผ้า หน้าเราเอย

ใช่เป็นเพียงบทกวี ที่อ่อนไหว
แต่ส่วนหนึ่ง คือเสียงใจ ที่ขับขาน
ใช่เป็นเพียงเสียงลมที่พัดผ่าน
แต่ในนั้นมีตดฉัน ล่องลอยไป

อายครูบ่รู้วิชา
อายภรรยาก็ไร้บุตร
ได้ครูเป็นภรรยา
ได้ทั้งวิชา ได้ทั้งบุตร

อันนารีมีมากเหมือนฝูงลิง
จะจีบทิ้งจีบขว้างก็ยังไหว
มันไม่รักช่างมันไม่เป็นไร
อย่าเสียใจเพื่อนเอ๋ย….กะเทยมี

อันว่าหญิง ม.รังสิต สวยมาหนึ่ง
ใครพบเห็น ต้องตะลึง และหวั่นไหว
บ้างสวยน้อย ก็ยังพอ ถูไถไป
เดินเชิดใส่ เพราะมั่นใจ ใส่เบรนด์เนม
ไหนจะเด่น ที่ค่าเทอม อันแสนถูก
เหมาะกับลูก สุลต่าน เป็นหนักหนา
ราคาเดิม ไม่กี่เดือน ก็ขึ้นมา
เป็นเครื่องหา เลี้ยงชีพ สำหรับใคร

ไม่รู้สิถ้าจะถามถึงความรัก
คงยากนักที่จะตอบมอบเหตุผล
รู้เพียงว่าถ้าจะรักใครซักคน
ยังกังวลกลัวเมียรู้เดี๋ยวหูยาน