กลอนลา

สิ่งที่เราได้ “เห็น” อาจไม่เป็นอย่างที่เรา “คิด”
สิ่งที่เรานั้น “ยึดติด” อาจไม่ได้เป็นของเราก็ได้
สิ่งที่เรานั้น “ห่วงหา” อาจเป็นเพียงแค่ “มายา” ที่เราหลงไป
สิ่งที่เรา “มั่นหมาย” อาจเป็นได้แค่ “ความหลอกลวง”

ปล่อยให้ตัวเองหลับใหล…ใต้แสงดาว
และยอมให้น้าค้างพร่างพราว…กอดไว้
ฟังเสียงคลื่นทะเล…แทนบทเพลงกล่อมเห่…หัวใจ
โอบกอดกระชับผืนทราย…แทนคนที่เค้าลับหาย…จากลา

..ปล่อยให้ความเหงา…จูงมือ..
กระซิบถ้อยคำเลื่องลือ…จรดปลายฟ้า
ให้บางคนเค้าได้ฟัง…เมื่อวันที่เขาหันหลัง…จากลา
อีกคนเหงาเปล่าเปลี่ยวจมน้ำตา…ผ่านคืนวันอ่อนล้า…อย่างเดียวดาย

(By : ฌลา 31 มี.ค. 56 บ้านกลอนไทย)

ไม่อยากได้กุหลาบวาเลนไทน์
หรือของขวัญกล่องใหญ่เหมือนใครเขา
ไม่ต้องบอก “รักมาก” แค่ไม่ลืมเรื่องของเรา
ไม่มีเวลาให้ ก็แค่เหงา แต่ไม่ได้เสียใจ

จริงอยู่ ทุกคนเปลี่ยนตามเวลา
แต่ความรักของฉันมีค่า ไม่เปลี่ยนตามเวลาหรือสิ่งไหน
อาจไม่ดีเลิศเลอ มีข้อเสีย เหมือนคนทั่วไป
หัวเราะ ร้องไห้ เจ็บได้ เสียใจเป็น

ยอมรับได้ทุกอย่าง ที่เป็นเธอ
สิ่งไหนๆที่เจอ ไม่เคยบั่นทอนใจฉัน
แต่เธอรู้ไหม “การนอกกาย” คือสิ่งเดียวที่ทำร้ายกัน
มันเปลี่ยนความรู้สึกฉัน แค่กอดกันยังไม่อบอุ่นเหมือนเดิม
By: Phonnicha 24 มี.ค.55

“วันวาน ไม่อาจ ย้อนคืนมา”
ส่วน “น้ำตา ก็ไม่เคย…เลือนหายไป”
ชีวิตก็ยังดำเนินต่อไป
ที่เปลี่ยนไปแค่…”ไม่มีเธอ”

คำว่า ” ไม่ว่าง ” คือ ” ข้ออ้าง”
ของคนกำลัง ” หมดใจ”
คำว่า ” ไม่เป็นไร”
คือ คนที่พูดกำลังเสียใจแต่ ” ซ่อนอาการ”