กลอนรักซึ้งๆ

ท้องฟ้ายังกว้างกว่าเก่า
เส้นขอบฟ้าเส้นบาง ยังกางกั้น
ความรู้สึกห่วงหา คนผูกพัน
ยังวนเวียนอยู่ตรงนั้น…ที่หัวใจ

…ผืนน้ำและแผ่นฟ้า
สุดสายตาที่เหมือนว่าจะชิดใกล้
แต่ความจริงคือสองสิ่งที่ห่างไกล
ไม่เคยใกล้กันได้เลยสักครา

ท้องฟ้ายังกว้าง กว่ากว้าง
หัวใจที่เบาบางยังอ่อนล้า
ความรักระหว่างเราที่เป็นมา
“เราผูกพันกันจริง”หรือว่า…
…เป็นความใกล้ แค่น้ำกับฟ้า…ไม่แน่ใจ

ฉันอาจจะรักเธอได้
แต่เธอคงไม่รักฉัน
เรื่องของใจไม่อาจฝืนกัน
เหมือนเช่นความฝันไม่อาจจับจอง

ฉันอาจจะรักเธอได้
แต่คงไม่ได้เป็นเจ้าของ
ความรักฉัน ห่วงใย ใช่ครอบครอง
ไม่จำเป็นว่าเราสอง ต้องผูกพัน

ตลอดเวลาฉันรู้ว่ารักเธอได้
แต่ไม่ได้หมายความว่าใจเธอต้องเป็นของฉัน
ตลอดเวลาที่เรารู้จักกัน
ฉันไม่เสียใจสักวันที่ได้รักเธอ

ไม่ขอเป็นคนที่เธอบอกว่าชอบ
แต่ขอเป็นคนที่เธอบอกว่าใช่
ไม่ขอเป็นคนที่เธอบอกว่ารักจนหมดใจ
แต่ขอเป็นคนที่เธอห่วงใยตลอดมา
ไม่ขอเป็นคนที่เธอต้องคิดถึง
แต่ขอเป็นคนหนึ่งที่เธอคอยถามหา
ไม่ขอเป็นคนที่อยู่กับเธอตลอดเวลา
แต่ขอเป็นคนที่เธอเห็นคุณค่าทุกเวลาที่หายใจ

อยากหยุดเวลาไว้แค่นี้
หยุดความรู้สึกที่ดีดี ไม่ให้แปรผัน
หยุดเรื่องราวดีดี ที่เรามีให้กัน
หยุดเวลาไว้แค่นั้น ไม่ให้มันผ่านไป
แต่โลกนี้ก็หมุนอยุ่ทุกเมื่อ
กลางวันผ่าน เพื่อเหลือ กลางคืนไว้
สิ่งดีดีในวันนี้ หากถึงวัน ที่แสนไกล
ก็คงเหลือเพียงภาพเก่า-เก่าของหัวใจ
ที่ทำได้ แค่เก็บไว้ เพียงวันวาน