…สำหรับฉัน…กลอนเปล่า…
เป็นอีกหนึ่งหนทางบอกเล่า….ความอ่อนไหว
แทนความรู้สึกห่วงหา…แทนอ้อมกอดในเวลา…ห่างไกล
แทนผ้าเช็ดหน้าตอนร้องไห้…และแทนความในใจ…เพื่อบางคน

…บทกลอน…ของฉัน…
บอกทุกความรู้สึกที่มัน…ท่วมท้น…
อาจไม่เพราะเหมือนใคร-ใคร…แต่มาจากความตั้งใจ…และตัวตน
มอบความรู้สึกถึงบางคน…แม้คนนั้นเค้าไม่สน…ไม่ใส่ใจ

…ทุกความรู้สึก…
ถูกระบายด้วยถ้อยคำบาดลึก…แหลกสลาย
แม้ว่าเขาไม่เห็นค่า…แต่ทุกคนที่นี่ยังมองมา…ห่วงใย
หัวใจฉันมันอ่อนไหว…แค่อยากหาที่ระบาย…เท่านั้นเอง…

by : εїзฌลาεїз 25 มค 56

…เคยคิดว่าคงต้องเสีย…น้ำตา…
และผ่านคืนนี้อย่างเหว่ว้า….อ่อนไหว
คงเหงาเหมือนทุกที…ในค่ำคืนนี้…วาเลนไทน์
แต่ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป…เพียงเธอกอดฉันไว้…อยู่ข้างกัน

…และเมื่อเวลา…ผ่านพ้น…
วันวาเลนไทน์ที่ทุกข์ทน….กลับอุ่นหวาน
แค่เธอจับมือไว้….ไม่ว่าวันไหน…ไม่ต่างกัน
เมื่อหัวใจยังผูกพัน…วันแห่งความรักนั้น…คือทุกนาที…

โดย ฌลา ประกวดกลอนวาเลนไทน์ 2556 klonthaiclub.com

เมื่อตำนานความรักเหงา – เหงา
กับกลายเป็นเรื่องเล่า…ทะเล ฟากฟ้า
สิ่งทั้งสองเคยครองรักกัน…เมื่อนานมา
แต่ด้วยความอิจฉาของพสุธา…จับแยกกัน
–  –  –  –  –  –  –
ฟากฟ้า และ ท้องทะเล…ยังคงเป็นสีคราม
แสดงออกถึงความรักที่งอกงามในใจนั้น
ห่างกันสุดฟากฟ้า…ฝั่งทะเล…ยังมั่นคงผูกพัน
” รัก ” ที่จริงใจนั้น…อย่าวัดกันที่ระยะทาง
–  –  –  –  –  –  –
เมื่อฝั่งทะเล…คิดถึงซึ่งฟ้าไกล
น้ำจะก่อระเหยเป็นไอแทนความอ้างว้าง
ฟากฟ้า…รับรู้ได้ถึงสายใยบาง – บาง
สายฝนไหลมาเป็นทาง…ลบความอ้างว้างให้ทะเล
–  –  –  –  –  –  –
ถึงแม้เรื่องจริงเส้นขนาน…ไม่เคยบรรจบ
แต่รักของเราไม่ติดลบ…ไม่หันเห
อย่างน้อยยังเคียงคู่…ฟากฟ้า…ฝั่งทะเล
แค่นิทานกล่อมเห่…แต่ มั่นคง ไม่ไขว้เขว…ดั่งใจคน

lookgaow (ชุมชนคนบ้ากลอน) กลอนชนะเลิศ ต.ค.51

คบกับ “คนเจ้าชู้”
ถ้าไม่อยู่เป็น “ของตาย”
ก็เป็นได้แค่ “ของเล่น”

…คุกเข่าลง…ตรงผืน…แผ่นดินนี้
สองมือที่…บรรจง…กราบลงนั่น
ซบหน้าทาบ…อาบอุ่น…หนุนชีวัน
คือคำมั่น…กตัญญู…รู้พระคุณ

…จะตามรอย…ร้อยพจน์…บทวิถี
กานท์กวี…เอื้อองค์…ผู้ทรงหนุน
จะยึดมั่น…สรรถ้อย…คอยค้ำจุน
หวังต่อทุน…เทิดก่อ…เพื่อพ่อไทย…