ห นึ่ ง หั ว ใ จ ที่ เ ค ย ว่ า ง เ ป ล่ า
ฉาบทาด้วยความโศกเศร้า..ก็ได้พบเงาใครคนนั้น
ค ล้ า ย ชี วิ ต ถู ก เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง . . จ า ก หั ว ใ จ ที่ แ ห้ ง แ ล้ ง ม า น า น วั น
แต่งแต้มความศรัทธา..และไฟฝัน..ให้คนอย่างฉันได้พบเจอ
ข อ บ คุ ณ ส า ย ล ม แ ห่ ง โ ช ค ช ะ ต า
ที่หอบพัดเธอมา..สู่หัวใจไหวเพ้อ
ซึ บ ซั บ ค ว า ม ห ม า ย อั น อ บ อุ่ น . . ย า ม ที่ โ ล ก ห มุ น ม า พ บ เ ธ อ
คือความสวยงาม..คือความเลิศเลอและสิ่งที่ฉันจะตอบแทนเธอ..คือหัวใจ
ตั้ ง ใ จ ฟั ง ฉั น น ะ ค น ดี
รู้ไว้ว่าวันพรุ่งนี้..รักที่ฉันมีจะให้เธอมากกว่าวันไหนๆ
ไ ม่ ว่ า เ ธ อ จ ะ เ ป็ น ต ะ วั น ก ล้ า . . ห รื อ เ ป็ น โ ค้ ง ฟ้ า ที่ แ ส น ไ ก ล
ให้อ่อนล้าสักปานใด..ฉันก็ยินดีจะตามไป
– เพื่อรักเธอ –

กับวันที่ฉันเสียน้ำตา
ให้กับสิ่งมีค่าที่กำลังจางหาย
สิ่งที่ตอนนี้เป็นมากกว่าชีวิตและร่างกาย
สิ่งที่ผู้คนมากมายต้องการได้มา
– – – –
แต่ฉันไม่อาจรักษาเอาไว้
ไม่ใช่เพราะใครแต่เพราะความไม่เอาไหนของฉัน
ความเป็นคนปากเสียที่ไม่เคยคิดว่าจะกลับมาฆ่ากัน
แต่แล้ววันนี้สิ่งๆนั้นก็กลับมา
– – – –
ขอโทษกับคำบางคำ
และการกระทำที่ดูเหมือนไร้ค่า
จากนี้ความเป็นห่วงที่เคยส่งให้กันตลอดมา
มันจะเป็นสิ่งมีค่าที่ฉันจะจดจำ
– – – –
ดูแลตัวเองนะคนดี
หากต่อจากนี้ฉันไม่อาจดูแลเธอได้
หวังว่าถ้ามีโอกาสเธอคงให้อภัย
กับสิ่งที่ฉันทำไปโดยไม่ตั้งใจและไม่รู้ตัว

ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากรักใคร
แต่เพราะไม่มีคนไหนมารักฉัน
คนที่ผ่านเข้ามา แสดงออกเพียงแค่อยากรู้จักกัน
อยากมาเรียนรู้เพียงพักๆแล้วจากไป
ไม่มีสักคน….ที่เขาจริงจัง
พอให้คำว่า “ความหวัง” มีพลังเกิดขึ้นมาได้
บางที “ความรัก” กับ”ฉัน”
อาจจะเป็นเส้นขนานกันตลอดไป
จนถึงขั้นที่ฉันลืมว่ามีหัวใจ…
อยู่ในอกข้างซ้าย…ของตัวเอง….

ก่อนจากไปวันนี้….
คนดีกอดฉันหน่อยได้ไหม
มันอาจจะดูมากเกินไป
กับคนที่หมดเยื่อใยต่อกัน
——-
แต่ช่วยสงสารสักครั้ง
ไม่อยากให้ความรักพังง่ายๆอย่างนั้น
อย่างน้อยให้ฉันได้เก็บไว้ผูกพัน
ในวันที่ฉันไม่มีใคร
——-
เวลาที่เหลืออยู่…
ให้ฉันได้มองดูเธอชัดๆได้ไหม
จะเก็บภาพเธอไว้ลึกสุดใจ
ก่อนจะไม่เหลืออะไรให้จดจำ

….ไดอารี่เล่มเก่า ยังคงอยู่….
รูปถ่ายคู่ ยังใส่กรอบ ยังแขวนไว้
สร้อยคอถูกๆ ที่เคยให้ ฉันก็ไม่เคยทิ้งมันไป
ดอกไม้แห้ง ก็ยังเก็บไว้ แม้โรยรา
….เรื่องราวทุกอย่าง ยังคงอยู่….
ยังมีเธอ อยู่ในทุกอณู ของความห่วงหา
ใบหน้าเธอ ก็ยังคงชัด เต็มสองตา
แต่ที่ไม่อยู่ ไม่เคยกลับมา ก็คือเธอ

ความรู้สึก..เริ่มจางไป
ความห่วงใย..เริ่มเหินห่าง
ความคิดถึง..เริ่มเจือจาง
เหมือนความฝัน..เริ่มละลาย
ความเข้าใจ..เริ่มเปลี่ยนไป
ความอ่อนไหว..เริ่มเลือนหาย
ความจริงใจ..เริ่มกลับกลาย
เหมือนความรัก..เริ่มดับลง

หลงคิดอะไรผิด ๆ มาตั้งนาน
เผลอให้ใจกับคนพาล มานานโข
เพิ่งเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร ก็เกือบสายที่จะ Say no
ชีวิตเริ่ม Low ต้องขอ Go จากเธอซะที
ตาสว่างขึ้นล้านเท่า
เห็นได้ว่าโง่เง่า–ที่มาคบกับเธอคนนี้
ขอบคุณเธอที่ให้บทเรียนที่แสนดี
ว่าจะคบใครต่อจากนี้
อย่าวัดความเลว-ดี ที่หน้าตา.