ใต้แสงไฟเราสองต้องใกล้ชิด
แนบสนิทชิดแน่นทั้งแขนขา
กอดอัดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่ทุกครา
จนเวลาห้ายกครบก็จบกัน

ผิดผู้อื่นมองเห็นดุจขุนเขา
ผิดตัวเรามองเห็นดั่งเส้นขน
ตดผู้อื่นว่าเหม็นสุดจะทน
ตดของตนว่าเหม็น ไม่เป็นไร

สักวาหน้าหนาวสาวนอนตด
เหม็นไปหมดตลบมุ้งยุงบินหนี
กลิ่นของนางเหม็นดั่ง DDT
ยุงบินหนีเพราะกลิ่นของตดนาง

ลูกผู้ชาย…ฆ่าได้
แต่ถามเรื่องหน่วยกิตไม่ได้ (เด็กราม)
ลูกผู้หญิง…กินได้
แต่จ่ายไม่เป็น

ก่อนส่งคิดถึงใจแทบขาด
หลังส่งเสียสามบาทแทบขาดใจ

แดดจาง ใส…ใส
เมฆกลิ้งไปเกลือกมา
เห็นนกน้อยลอยตุ๊บป่องบนท้องฟ้า
อุจจาระลงมา โดนหน้า…สบายใจ

ปืนเปรี้ยง…ดังสนั่น
เลือดแดงฉานซ่านกระเซ็น
เป็นไงไอ้นกเวร
ขี้กระเด็นใส่หน้าตู

เจ้านกน้อย ลอยฉลุย บนปุยเมฆ
เจ้าช่างเสก ช่างสรรค์ ในงานศิลป์
จึงปล่อยอึ จากฟากฟ้า มาสู่ดิน
เกิดภาพศิลป์ บนผืนผ้า หน้าเราเอย

ใช่เป็นเพียงบทกวี ที่อ่อนไหว
แต่ส่วนหนึ่ง คือเสียงใจ ที่ขับขาน
ใช่เป็นเพียงเสียงลมที่พัดผ่าน
แต่ในนั้นมีตดฉัน ล่องลอยไป