เคยหวาดกลัวกับความรักที่ผ่านมา
การเสียน้ำตา…รู้ไหมว่ามันเจ็บปวดสักเพียงไหน
ปฏิเสธความหวังดี…เว้นวรรคมาหลายปีเรื่องหัวใจ
แล้วเธอวิเศษมาจากไหน?
ถึงทำให้หัวใจอ่อนไหวได้อีกครา

แม้ไม่ใช่แบบที่ชอบในตอนเริ่มต้น
แต่เธอคือใครบางคน…ที่ฟ้าเบื้องบนสั่งให้หา
เหมือนด้ายแดงสั้นลงดั่งที่คอยตลอดมา
ขอบคุณทุกช่วงเวลา….ที่เหวี่ยงเธอมา “ไขกุญแจหัวใจ”

เป็นความจงใจของเวลา
ที่อยากบอกความหมายอย่างนั้น
การที่เข็มสั้น ~ เข็มยาว
เดินทางมาบรรจบกัน
เหมือนการที่คนสองคน ~ จากบรรดาคนนับล้าน
เดินทางมาพบและผูกพัน
ในช่วงเวลาที่ลงตัวพอดี

พอใจแล้ว…ที่ “มีเธอ”
ร่วมเดินบนถนนสายหัวใจ
ก่อนหน้านั้นฉันไม่เคยรักใคร…จึงไม่คิดไขปริศนานี้
และหากความรักจะเป็นเหมือนเข็มนาฬิกา…ที่มาบรรจบกันแค่เพียงนาที
หากเวลาข้างหน้า….จะเหลือแค่ความทรงจำที่มี
ฉันก็จะจำเธอในแบบวันนี้….ตลอดไป

ที่สุดของ “ความรัก” ไม่ใช่การแต่งงาน
แต่คือการ “เดินร่วมทาง” ไปด้วยกัน…

ฉันมีร่มหนึ่งคัน
เธออยากกลับบ้านพร้อมกัน . .. อีกครั้งไหม?
ฉันอาจไม่ใช่คนที่เธอรอเพื่อร่วมทางใจ
แต่ไม่อยากเห็นเธอวิ่งฝ่าสายฝนไป . .. จนเปียกปอน

ไม่ใช่ว่าฉันถือโอกาสตีสนิท
เพราะรู้ว่าไม่มีทางกลับไปใกล้ชิด . .. เหมือนเมื่อก่อน
เพราะเธอไม่ใช่ฝนที่โปรยสายมาบนโลกนี้ด้วยความอาทร
แต่ความรักของเธอคือหยดน้ำตาร้าวรอน
.. . ที่กร่อนใจฉัน . . เจียนพัง

วันนี้ – – ไม่ได้นัดใครไว้ใช่ไหม?
คงไม่เป็นไร . .. ถ้าจะเดินใต้ร่มคันเดียวกันอีกครั้ง
ปล่อยให้ความหลังเล่าเรื่องหัวใจของฉัน . . . ให้เธอฟัง
เผื่อเธอจะรับรู้ได้บ้าง . ..
ว่าบนทางสายเก่า . . ฉันยังเหงาเท่าเดิม~*
(ชนะเลิศประกวดกลอน สายฝนกับคนเหงา)