เข็มเล่มน้อย ร้อยด้าย ผูกสายคล้อง
มือค่อยกรอง มาลัย มาให้แม่
ด้วยความรัก ประจักษ์ซึ้ง ถึงดวงแด
มิผันแปร เปลี่ยนล่วง ตามห้วงวาร

สายสะดือ สื่อสายใย ในวันเก่า
แม่คอยเฝ้า ประคับประครอง ป้องภัยผ่าน
หิวต้องอด เพราะรกนั้น พันธนาการ
ล้วนอาหาร มากค่า มาป้อนเลี้ยง

สายสัมพันธ์ อ้อมกอดอุ่น การุญลูก
ด้วยพันผูก หัวใจ ไม่บ่ายเบี่ยง
มอบรักล้น บนทาง แม่ข้างเคียง
จนกล่อมเกลี้ยง เติบใหญ่ ลูกได้ดี

สายกระแส เสียงพร่ำ ทุกคำพูด
ล้วนพิสูจน์ หัวใจ ไม่หน่ายหนี
พระคุณแม่ นับอนันต์ ของท่านนี้
แม้นวจี ก็ยากสรรค์ มาพรรณนา

สายเส้นด้าย เรียงร้อย มะลิรัก
ลูกทอถัก แทนสายใย ให้ซึ้งค่า
เทิดพระคุณ อุ่นไอ ที่ให้มา
ด้วยมาลัย มาบูชา มารดาเอย

(GreenMonkey…บ้านกลอนไทย)

แม่นั้นเปรียบเทียบพระอรหันต์
สุดจะสรรบรรยายมากมายข้อ
เก้าเดือนอุ้มคุ้มครองป้องพะนอ
ได้เกิดก่อชีวิตจิตวิญญาณ์

มอบความรักห่วงใยแม้ไม่เห็น
ด้วยลูกเป็นเชื้อไขยิ่งใหญ่ค่า
อธิษฐานขอพรวอนเทวา
ลูกเกิดมาครบถ้วนมวลร่างกาย

เท้าน้อยน้อยคอยจับประทับจูบ
บรรจงลูบโลมไล้ไม่หนีหาย
ป้อนข้าวน้ำทำให้ไม่เสื่อมคลาย
มิดูดายริ้นไรมิให้ตอม

แม้เพียงนิดคิดย้อนเกิดร้อนหนาว
ในเรื่องราวแม่ลูกผูกถนอม
แม่ทนอดลูกกินแม่ยินยอม
แม่ผ่ายผอมเลี้ยงลูกด้วยผูกพัน

(รุ่งอรุณ…บ้านกลอนไทย)

สายใยโยงเชื่อมยากเสื่อมถอย
ดั่งสร้อยร้อยมานเฝ้าสานถัก
โอบกอดกกเจ้าเฝ้าหลงรัก
มอบตักพักหนุนพร้อมอุ่นไอ

ยามโตเติบใหญ่ไว้เป็นเพื่อน
ตักเตือนติดตามยามไปไหน
ห่วงหาอาทรก้อนดวงใจ
รักใดในหล้าหาไม่มี

ด้วยรักถักทอแม่พ่อพร้อม
โอบล้อมหลอมเจ้าเฝ้าขัดสี
สอนสั่งหวังเน้นเป็นคนดี
แม่พลีพ่อพร้อมล้อมครอบครัว

เคี่ยวเข็ญขัดเกลาโน้มน้าวจิต
ชี้ผิดเพื่อตรองกรองดีชั่ว
เลือกเลวเหวลึกต้องนึกกลัว
หมองมัวมองข้ามห้ามเฉียดกาย

พ่อแม่แก่เฒ่าหวังเจ้านั้น
ถึงวันวายดับชีพลับหาย
ก่อนสิ้นวิญญาณ์ถึงคราตาย
แม่หมายมีเจ้าเฝ้าปิดตา

(สันทราย สะเลเต…บ้านกลอนไทย)

   สุดแผ่นดิน     สิ้นแผ่นฟ้า     มหาสมุทร
รักของแม่     มิสิ้นสุด        มหาศาล
สุดห้วงห้าว   อวกาศ         สิ้นจักรวาล
รักของแม่     เกินประมาณ   สุดพรรณนา
   
   อยู่ในครรภ์     ถึงวันคลอด     รอดเป็นคน
ตั้งแต่ต้น      จนเติบโต     โอ้แม่จ๋า
แม่มอบรัก      มอบชีวี        มอบวิญญา
บอกแม่จ๋า     ลูกตระหนัก    รักแม่แล้ว

ครั้นกำเนิด เกิดมา หน้าชะแง้
ร้องอุแว้ แลมอง จ้องสงสัย
หญิงที่ยิ้ม อิ่มซ่าน หวานละไม
นั่นคือใคร ไยต้อง ประคองเรา

วัยยังเล็ก เด็กน้อย คอยฟูมฟัก
อุ่นไอรัก ปักใจ ไม่อับเฉา
เมื่อเจ็บไข้ ได้ป่วย ช่วยบรรเทา
กระต่ายเต่า เล่าตลอด ยอดนิทาน

ทุกวันคืน ตื่นก่อน นอนทีหลัง
เพลงที่ฟัง ครั้งก่อน แสนอ่อนหวาน
หยดน้ำผึ้ง พึงเงียบ ไม่เปรียบปาน
แม้น้ำตาล หว่านล้อม ต้องยอมไป

แล้วส่งเข้า เล่าเรียน เพียรศึกษา
เพื่อวันหน้า มาถึง พึ่งตนไหว
ทุกภาพตอน สอนเรา ให้เข้าใจ
เมื่อเติบใหญ่ ใคร่เห็น เป็นคนดี

เคยสงสัย ใครกัน ฉันอยากรู้
ที่เฝ้าดู คู่กาย ไม่หน่ายหนี
คงรักฉัน ดั่งห้วง ดวงชีวี
ยิ่งนานปี ยิ่งปลูก ความผูกพัน

และสุดท้าย ได้รู้ ผู้แนะชี้
หญิงคนนี้ ที่แท้ คือแม่ฉัน
พระคุณเลิศ เกิดมา ค่าอนันต์
ลูกขอหมั่น เชยชด ทดแทนคุณ

(เอื้องกุหลาบ :klonthaiclub.com ชนะเลิศประกวด ส.ค.54)

ฉันขอยืนอยู่ตรงนี้ที่ไม่ใกล้
คอยห่วงใยรักเธออยู่ห่าง-ห่าง
ตรงที่นี้ไม่มีเธอจึงอ้างว้าง
น้ำตาหล่นรินบ้างบางเวลา

ฉันขอยืนอยู่ตรงนี้ตรงที่เก่า
ที่ ที่ เงาแห่งความเหงาเฝ้าถามหา
เผื่อเธออยากหันกลับยามอ่อนล้า
คืนย้อนมาหนุนตักคนภักดี

ฉันขอยืนอยู่ตรงนี้ที่มองเห็น
โดยขอเป็นกำลังใจให้ที่นี่
แค่ได้รักเธอไกล-ไกลสักนาที
ความรานร้าวที่มีได้ผ่อนคลาย

ฉันขอยืนอยู่ตรงนี้ด้วยความหวัง
และจะยังรักต่อไปไม่ห่างหาย
รักของฉันนั้นเป็นดั่งเม็ดทราย
แม้คลื่นคลายเกลียวซัดยังมัดใจ

ฉันขอยืนอยู่ในส่วนที่เป็นฉัน
ไม่จำเป็นต้องผูกพันกันก็ได้
เธอก็อยู่ในโลกของเธอต่อไป
ไม่เรียกร้องสิทธิ์ใด ใด ให้กลับคืน

ฉันขอยืนอยู่ตรงนี้อย่างเจียมตัว
เพราะในหัวใจเธอมีใครอื่น
จะไม่ก้าวล่วงล้ำจนกล้ำกลืน
แค่ได้ยืนมองไกล-ไกล..พอใจแล้ว

(ผู้แต่ง : กชนันท์..บ้านกลอนไทย 19 เม.ย.2552)

การยืนมอง คนรัก จากไป
เจ็บปวด ไม่ต่างอะไร
กับการ รั้งคนรัก ที่หมดใจ
ให้อยู่ต่อ