กลอนเศร้า

ทุกความรู้สึก ที่มีให้
หากไม่เก็บไว้ ก็ไม่ว่า
ถ้าเห็นรกหูรกตา
ก็ทิ้งมันไปได้แต่…อย่าทำต่อหน้าก็พอ

กุมมือฉันไว้ให้แน่นเถิดนะ
ก่อนอะไรจะเกิดขึ้นจากนี้
ความเหน็บหนาวว่างเปล่าที่ทบทวี
ขอไออุ่นจากคนดีมาลบไป
พาฉันไปกับเธอด้วยนะ
ฉันมีเพียงหัวใจที่จะมอบให้
พาฉันข้ามขอบฟ้า เวิ้งน้ำที่กว้างใหญ่
พาฉันไปด้วยหัวใจของเธอนะ คนดี
เชื่อมั่นในหัวใจฉันเถิดนะ
แล้วสร้างปีกอิสระที่จะพาเราไปทุกที่
ให้ฉันหลับฝันและตื่นในอ้อมแขนเธออย่างนี้
จนกว่าจะถึงนาทีที่ไร้ซึ่งลมหายใจ

” คิดถึง ”
คำ-คำหนึ่งฟังแล้วซึ้งคะนึงหา
คนได้รับคงสบายใจทุกเวลา
แต่รู้หรือเปล่าว่า…
คนให้มา ต้องปวดปร่าเพียงใด
ยิ่งคิด ยิ่งคำนึง
ยิ่งนึกถึง ยิ่งอยากร้องไห้
มอบความคิดถึง ให้คนรับมากมาย
แล้วคนรับมีบ้างไหม
จะคิดถึงคนให้ด้วยใจจริง

ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
บนทางเดินที่ไม่มีใครห่วงหา
ฉันล้มลงจนไม่อยากจะลุกขึ้นมา
หนทาง…ความฝัน ข้างหน้า ช่างห่างไกล

ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
ฉันยิ่งเดินยิ่งพยายาม มากเท่าไหร่
ก็เหมือนหลงอยู่บนหนทาง ที่เดินไป
ฉันไม่มีเรี่ยวแรงความหวังใด ๆ จะก้าวเดิน

ขอบคุณกาลเวลา
ที่นำพาเธอมาพบฉัน
ขอบคุณคืนและวัน
ที่ทำให้เรามีฝันอันยาวไกล
แม้จะเป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งเล็ก ๆ
แต่ก็ยินดีที่ได้เก็บมันไว้
เวลาช่วงสั้น ๆ แต่เปี่ยมไปด้วยความฝันมากมาย
และขอบคุณหัวใจที่ฉันได้รักเธอ