กลอนอกหัก

สิ่งที่เราได้ “เห็น” อาจไม่เป็นอย่างที่เรา “คิด”
สิ่งที่เรานั้น “ยึดติด” อาจไม่ได้เป็นของเราก็ได้
สิ่งที่เรานั้น “ห่วงหา” อาจเป็นเพียงแค่ “มายา” ที่เราหลงไป
สิ่งที่เรา “มั่นหมาย” อาจเป็นได้แค่ “ความหลอกลวง”

…วันเวลาที่ผ่านมา…เป็นแค่วันเก่า…
ทุก-ทุกภาพทุก-ทุกเรื่องราว…เลือนหาย..
คราบน้ำตาในคืนเหงา…และอ้อมกอดในวันเปลี่ยวเปล่า…กลับกลาย
รอยจูบในคืนสุดท้าย…กำลังค่อย-ค่อยจางหาย…ตามเวลา

…ทิ้งไว้เพียง…ความทรงจำ…
และคนถูกลืมที่เจ็บช้ำ…จนเกินรักษา…
ความเหงาที่ทับถม…ยิ่งเพิ่มรอยขม…ให้คราบน้ำตา
หัวใจอ่อนแอโรยรา…จมกับอยู่กับความโหยหา…และการรอคอย…

by : εїзฌลาεїз 4 กพ 56 บ้านกลอนไทย

…หากคุณมีหัวใจ…
คุณคงรู้ว่าทำไม…หัวใจฉันเต้นช้า
หากคุณมีความรู้สึก…หัวใจลึก-ลึก…คงไม่เย็นชา
คุณคงรู้ที่ไปที่มา…ของทุก-ทุกคราบน้ำตา…ที่ฉันมี

…หากคุณมีหัวใจ…
ความรู้สึกฉันคงมีความหมาย…มากกว่านี้
หากคุณมองมาบ้าง…ความรวดร้าวอ้างว้าง…คงไม่มี
หากคุณรู้จัก’รัก’ใครบ้างคงดี…ฉันคงไม่ต้องเสียน้ำตาอย่างนี้…ทุกวัน

…หากคุณยังมี…หัวใจ…
ได้โปรดเถอะหยุดทำร้าย…หัวใจฉัน
ก่อนความช้ำจะเกินเยียวยา…เกินจะใช้น้ำตา..ลบมัน
และสุดท้ายเมื่อถึงวันนั้น…ฉันอาจจะหมดกำลังใจจะฝัน…และรักเธอ…

by : εїзฌลาεїз 25 มค 56

“เธอ” อาจมีค่าพอ .. ให้จดจำ แต่ไม่ได้มี
“ความสำคัญ ” ถึงขนาด… ต้อง “กลับไป”

สิ่งที่ผิดพลาดในอดีตที่ผ่านมา…
อย่าเก็บมาจำเพื่อเสียน้ำตา…
แต่จงเก็บมาจำไว้ว่า…
มันจะไม่เกิดขึ้นกับข้าอีกต่อไป…

และแล้ว . .. .  น้ำตาแห่งความอ่อนไหว
ก็ย่ำเท้าทิ้งตัวเป็นสายบนใบหน้า
ลบความเข้มแข็งสุดท้ายที่ฉันมี .. . ชั่วพริบตา
มันเป็นเกมส์แห่งความปวดปร่า . .. ที่สั่นคลอนน้ำตา . . จนท่วมใจ

หมากตัวหนึ่ง .. . บนกระดานแห่งความอ้างว้าง
ร่ำไห้กับการถูกทิ้งขว้าง . .. อย่างหวั่นไหว
ช่วยตอบโจทย์ให้กระจ่างสักนิด  ~ ความจริงแล้วฉันทำผิดเรื่องใด
จึงถูกพันธนาการความเหงาไว้ .. . เข่นฆ่ากัน

หรือว่าที่แท้  ~ ฉันเป็น “แค่” คน “ไม่เคยถูกรัก”
คนแสนดีอย่างเธอ จึงไม่อาจจมปลัก . .. เดินร่วมฝัน
ไม่มีสิทธิ์ .. เลือกเอาความรักทั้งชีวิตไปผูกพัน
ควรต้องยอมรับคำพิพากษาลงทัณฑ์ .. . ด้วยความเต็มใจ

ฉันยอมจำนนแล้วล่ะ . .. ที่รัก
ช่วยอยู่ปลอบโยนอีกสักพัก  ~ แล้วค่อยแยกย้ายได้ไหม?
แลกกับรอยยิ้มของคนตรงหน้าที่กำลังหมดไป
พร้อมกับการมาเยือนของความเสียใจ . .. ชั่วนิรันดร์

กับวันที่ฉันเสียน้ำตา
ให้กับสิ่งมีค่าที่กำลังจางหาย
สิ่งที่ตอนนี้เป็นมากกว่าชีวิตและร่างกาย
สิ่งที่ผู้คนมากมายต้องการได้มา
– – – –
แต่ฉันไม่อาจรักษาเอาไว้
ไม่ใช่เพราะใครแต่เพราะความไม่เอาไหนของฉัน
ความเป็นคนปากเสียที่ไม่เคยคิดว่าจะกลับมาฆ่ากัน
แต่แล้ววันนี้สิ่งๆนั้นก็กลับมา
– – – –
ขอโทษกับคำบางคำ
และการกระทำที่ดูเหมือนไร้ค่า
จากนี้ความเป็นห่วงที่เคยส่งให้กันตลอดมา
มันจะเป็นสิ่งมีค่าที่ฉันจะจดจำ
– – – –
ดูแลตัวเองนะคนดี
หากต่อจากนี้ฉันไม่อาจดูแลเธอได้
หวังว่าถ้ามีโอกาสเธอคงให้อภัย
กับสิ่งที่ฉันทำไปโดยไม่ตั้งใจและไม่รู้ตัว