รักเมียต้องอดทน ต้องเป็นคนเคารพเมีย
รักเมียต้องส่งเสีย อย่าให้เมียต้องเสียใจ
รักเมียต้องรักเดียว อย่าได้เที่ยวไปรักใคร
รักเมียต้องทำใจ ถึงอย่างไรเธอก็เมีย
รักเมียอย่าขี้เหล้า เมียจะเหงาเราจะเสีย
รักเมียอย่าอ่อนเพลีย คนรักเมียต้องแข็งแรง
รักเมียอย่ารุนแรง ค่อย ๆ แซงอย่าขับไว
รักเมียต้องยอมเมีย เพราะว่าเมียไม่ยอมใคร
รักเมียต้องเข้าใจ ไม่มีใครใหญ่กว่าเมีย
รักเมียอย่าเกี่ยงเมีย คำพูดเมียใหญ่กว่าใคร
ชาติหน้ามีฉันท์ใด จงจำไว้ต้องเคารพเมีย
แดดจาง ใส…ใส
เมฆกลิ้งไปเกลือกมา
เห็นนกน้อยลอยตุ๊บป่องบนท้องฟ้า
อุจจาระลงมา โดนหน้า…สบายใจ
ปืนเปรี้ยง…ดังสนั่น
เลือดแดงฉานซ่านกระเซ็น
เป็นไงไอ้นกเวร
ขี้กระเด็นใส่หน้าตู
เจ้านกน้อย ลอยฉลุย บนปุยเมฆ
เจ้าช่างเสก ช่างสรรค์ ในงานศิลป์
จึงปล่อยอึ จากฟากฟ้า มาสู่ดิน
เกิดภาพศิลป์ บนผืนผ้า หน้าเราเอย
ก็พี่บอกให้เงียบแล้วไงเล่า
แล้วใยเจ้าจึงเสียงดังครางไปทั่ว
พี่จะทำเบา ๆ ไม่ต้องกลัว
ค่อยๆรัวนิ้วช้า ๆ นะยาใจ
ค่อย ๆ กดค่อย ๆ เน้นอย่างเป็นขั้น
ไม่ต้องหันหน้าหนีพี่ไปไหน
พอน้ำออกแล้วความเจ็บจะหายไป
แล้วทรามวัยจะหน้าใสไร้สิวเอย
มือขยับจับบรรจงตรงที่หมาย
น้องว่าอายกลัวเจ็บจึงขัดขืน
น้องไม่เคยพี่ยังทำสุดกล้ำกลืน
น้องยังตื่นบอกพี่เบาเขายังกลัว
พุ่งกระฉูดน่าสยองนองด้วยเลือด
ช่างดุเดือดเสียงครางดังไปทั่ว
โธ่น้องเจ็บน้องปวดไปทั้งตัว
มาบีบมั่วสิวหัวช้างข้างแก้มเรา
ตดดี ๆ มีศิลป์กลิ่นไม่เหม็น
ตดไม่เป็นดังป๊าดสาดเป็นฝอย
ตดอุบาทว์กากกระเซ็นเหม็นทั่วซอย
ตดอร่อยตดเป็นเพลงบรรเลงเพลิน
คิดถึงเธอทำสิ่งใดก็เห็นหน้า
มองดูฟ้าเห็นหน้าเธอไม่ห่างหาย
มองดูหมาก็เป็นเธออยู่มิวาย
แม้แต่ควายที่ท้องนาก็หน้าเธอ
เห็นแววตาของเธอที่บ้องแบ๊ว
เห็นดวงแก้วกลมใสข้างในนั่น
เห็นดวงตาของเธอดั่งพระจันทร์
เห็นขี้ตาก้อนนั้นดั่งดวงดาว