ไม่อยากรบกวนเธอ
ไม่อยากให้การพบเจอ
เป็นสิ่งที่เธอไม่ปรารถนา
จึงเลือกเป็นคน ที่เธอพบเจอเสมอมา
ในลักษณะของคนคุ้นหน้า ที่ไม่มีค่าให้สนใจ
คงดีกว่าเป็นคนที่เธอรู้จัก
แต่รำคาญ ที่มาตามรักตามใคร่
เป็นคนที่เกะกะชีวิตเธอเกินไป
และเป็นคนที่เธอภาวนาให้…ไม่ได้เจอ
อย่ามอง การจากลา ว่าทำร้าย
ตรงกันข้าม…มันท้าทายความห่วงหา
ว่าเมื่อเรา ห่างไกล ไปสุดตา
ความผูกพัน จะมีค่าหรือเปลี่ยนไป
ในที่สุด จุดจบ ของบางอย่าง
ก็เป็นจุด เริ่มสร้าง บางสิ่งได้
จุดจบของการพบกัน คือการไกล
ก็เริ่มสร้าง ความห่วงใยได้พร้อมกัน
ทุกความรู้สึก ที่มีให้
หากไม่เก็บไว้ ก็ไม่ว่า
ถ้าเห็นรกหูรกตา
ก็ทิ้งมันไปได้แต่…อย่าทำต่อหน้าก็พอ
สัญญานะ..
ว่าคืนนี้เราจะฝันถึงกัน
จำแลงกายเป็นเจ้าหญิงเจ้าชายในฝัน
ครองคู่อยู่ในวิมานอำพันที่มีเราเท่านั้น
…สองคน…
กุมมือฉันไว้ให้แน่นเถิดนะ
ก่อนอะไรจะเกิดขึ้นจากนี้
ความเหน็บหนาวว่างเปล่าที่ทบทวี
ขอไออุ่นจากคนดีมาลบไป
พาฉันไปกับเธอด้วยนะ
ฉันมีเพียงหัวใจที่จะมอบให้
พาฉันข้ามขอบฟ้า เวิ้งน้ำที่กว้างใหญ่
พาฉันไปด้วยหัวใจของเธอนะ คนดี
เชื่อมั่นในหัวใจฉันเถิดนะ
แล้วสร้างปีกอิสระที่จะพาเราไปทุกที่
ให้ฉันหลับฝันและตื่นในอ้อมแขนเธออย่างนี้
จนกว่าจะถึงนาทีที่ไร้ซึ่งลมหายใจ
เธอคือดาววาววับจับฟากฟ้า
ฉันดั่งหญ้าต่ำต้อยด้อยราศี
เธอคือจันทร์ส่องกระจ่างกลางราตรี
ตัวฉันนี้แค่กระต่ายเฝ้าหมายจันทร์
วันนี้โทรไปหา
คุยกับเธอตั้งนานกว่าจะวางสาย
คุยกันเรื่องอื่น ๆ มากมาย
ทั้งที่จุดหมาย…
แค่ได้ยินเสียงเธอ