กลอนฉันทลักษณ์

รู้…ศาสตรา อาวุธ หาใดเปรียบ
รู้…มิมี ใครเทียบ แสนยาได้
รู้…ยังแพ้ แก่เธอ อยู่ร่ำไป
รู้…พ่ายคำ ยิ่งใหญ่ ในแดนดิน
– – – –
รัก…จรรโลง โลกนี้ สีสดใส
รัก…ห่างหาย หดหู่ ให้ถวิล
รัก…เพียงเธอ จ่อมจม เกินใจจินต์
รัก…ตราบสิ้น ดินฟ้า มามลาย
– – – –
ฤๅ…สิ่งใด เทียบได้ ซึ่งความรัก
ฤๅ…ใครจัก เคียงชิด ไม่ห่างหาย
ฤๅ…มีสิ่ง ยืนยง ไม่เปลี่ยนไป
ฤๅ…เทียบเท่า หัวใจ ที่ให้เธอ
– – – –
ลืม…ความทุกข์ ความเหงา และเศร้าจิต
ลืม…ความคิด หยุดที่ เธอเสมอ
ลืม…ทุกสิ่ง ทุกคน ที่เคยเจอ
ลืม…ว่าฝัน ละเมอ หรือเรื่องจริง
(บทกลอนชนะเลิศ ชุมชนคนบ้ากลอน ประจำเดือน ต.ค.50 )

อินทนิลกลิ่นหอมหวล
แต่เนื้อนวลหวลหอมกว่า
พิศพักตร์เพลิดเพลินตา
แก้มนั้นหนาเป็นยองใย

ชิดแนบแอบอกอุ่น
เนื้อละมุนจะว่าไหม
รักน้องต้องดวงใจ
หวังอยากได้เจ้าเชยชม