กลอนฉันทลักษณ์

ในเถื่อนถ้ำง้ำเงิบใต้เทิบผา
เป็นเคหาเรือนสุขสิ้นทุกข์ถม
กลีบศรัทธาพลิ้วพรายกลางสายลม
กอปรใจบ่มวิมุติหมายหยุดกรรม

มโนน้อมแน่วนิ่งต้านสิ่งล่อ
ปลงจิตจ่อสติดำริย้ำ
พินิจสิ่งเกิดก่อล้วนข้อธรรม
แล้วน้อมนำกรองกลั่นด้วยปัญญา

ปวงกิเลสเผล็ดทุกข์รุกราญกร่อน
๕นิวรณ์ในอินทรีย์เริงรี่หา
แทบละเพียรทิ้งทางสร้างสมมา
ภาวนาบุญเข้าแบ่งเบาทัน

สมณะจึงยังเช่นครั้งผ่าน
จวบถึงวารรู้แจ้งสำแดงขันธ์
โลกิยะประดาสารพัน
ภพภูมิชั้นสังสารวัฏที่ผลัดวน

ชำระจิตสะอาดตัดชาติภพ
ขีณาสพเจริญล้ำธรรมผล
จาริกแผ่เมตตาสาธุชน
ทั่วสกลบริบูรณ์เกื้อกูลทาน

สำรวมวัตรสมณะผู้ละแล้ว
งามยิ่งแก้วมณีที่ฉายฉาน
ด้วย “โยนิโสมนสิการ”
จึงสำราญถึงพร้อมอนาลัย
(ปภัสร์ ชนะเลิศประกวดกลอน klonthaiclub.com เดือน ก.พ.55)

เมื่อปีคล้อยวันเคลื่อนถึงเดือนรัก
ไม่มีสักปีไหนจะไม่หวาน
รักของเรามีแต่เพิ่มเริ่มผลิบาน
จะเปรียบปานเหมือนหนึ่งน้ำผึ้งรวง

เสียงระฆังแห่งรักจักริ้วร่าย
ส่งประกายสุขแสนจากแดนสรวง
หยาดน้ำค้างยิ้มรับกับจันทร์จวง
ดาวเด่นดวงหวานชื่นคืนฟ้าพราว

กลีบกุหลาบงามงดดูสดใส
กิ่งก้านใบเริงร่าท้าลมหนาว
กลีบดอกรักที่ปลูกสุกสกาว
ปุยเมฆขาวพร่างพรมห่มราตรี

คงไม่มีสุขใดที่ในโลก
จะสบโชคเท่าคนรักล้นปรี่
รักทำให้สดชื่นรื่นฤดี
เมื่อทุกที่มีรักประจักษ์ใจ

อยากให้โลกใบนี้มีแต่รัก
มาทายทักไม่เน้นเป็นวันไหน
มอบใจรักให้กันทุกวันไป
รัก ห่วงใย มีให้กันทุกวันมา

วาเลนไทน์ปีนี้มีสุขยิ่ง
ขอมอบสิ่งดีๆมีคุณค่า
โลกคงสุขหวานซึ้งติดตรึงตรา
รักจะพาไกลทุกข์สุขนิรันดร์
โดย:เปรียว กลอนประกวดชนะเลิศเดือน ก.พ.2555

๑ วิเวกว้างร้างรอนซ่อนความเหงา
ฟ้าสีเทาหม่นหมองมองหวั่นหวาม
พายุใหญ่ไหวสืบคืบคุกคาม
โอนเอนตามอารมณ์ตรมติดตรึง

๒ ให้โหยหาห้วงรักพาพักจิต
คนเคยคิดคบอยู่สู่ความถึง
ร่างรอนแรมรักห่างอ้างคำนึง
ซ่านทรวงซึ้งซับอกระทกครวญ

๓ เหมือนมืดมิดหม่นหมางไร้ทางคู่
ยามยืนอยู่ยังยินเพลงพิณหวน
สั่งโศกสารสอดส่ายร่ายเรรวน
จากเจ็บจวนจำจรรอนลาไกล

๔ ขาดคนคู่เคียงข้างร้างรอยรัก
โรยรินทักทาบทอถ่อทางไถ
เพียงพบเพื่อพลัดพรากจากจินต์ใจ
เจ็บจางใสสู่สินธุ์สุดสิ้นทรวง

๕ คู่เคียงเคยเชยชมล่มหรือรอด
จากใจจอดทิ้งทวนหวนให้หวง
หมองหม่นไหม้ไร้คู่รู้รักลวง
ขาดคนควงเลยเหงาเจ่าจองจำ

๖ ฤๅรักรอดรักร้างลางล่วงรู้
ขอคอยคู่เคียงคบขบคิดขำ
ร้อยเรื่องราวเรียงรายรักร่ายรำ
โชยชื่นฉ่ำช่อชู้ชูชิดเชยฯ

โดย วิศว(กรรม)กร กลอนชนะเลิศประกวดบ้านกลอนไทย เดือน ก.ย.2554

เป็นไออุ่นกรุ่นซบตลบตระหนัก
เอิบอบอวลล้วนรักสลักเสลา
พร่างประไพไออิ่มพรมพริ้มเพรา
ลิ่วสล้างบางเบา ดุจบรรณบิน

ดั่งโลกเอื้อมเลื่อมเรื่อโอบเอื้ออ่อน
สีทันดรผ่อนศิริรอบศิขิน
แม้สุเมรุเอนราบลงทาบดิน
ก็หาสิ้นกลิ่นไกลจากไอเดิม

ขอกุศลผลพลอยแต่น้อยนิด
กับสฤษฎ์นิมิตหนุนเศษบุญเสริม
แม้ธุลีคลี่ขวางจะห่างเติม
มิอาจเพิ่มเพียงยั้งก็ยังดี

อย่าเหือดไร้ไห้โรยระโหยโลก
ร่ายโศรกโศกเนืองเป็นเมืองผี
ทาบหม่นเทาเศร้าทบกลบขจี
เหมือดชีวิตปลิดพลี บนเพลงพาล

แล้วจะอยู่อย่างไรใจมนุษย์
เมื่อไออุ่นสุญสุด สิ้นประสาน
ก็รักหายวายนั้นแต่วันวาน
บนเกลียดชังฉาบฉานวิญญาณชน

แหละเมื่อรักเลิศหลากเกิดจากให้
ชังกลับใช้ใจหวงบนห้วงผล
จะยอมร้อนรนเร่าเศร้าทุรน
หรือเอมอุ่นอาบอลบนใจรัก ฯ

(พรายม่าน:กลอนชนะเลิศ เดือน มิ.ย.54)