เป็นไออุ่นกรุ่นซบตลบตระหนัก
เอิบอบอวลล้วนรักสลักเสลา
พร่างประไพไออิ่มพรมพริ้มเพรา
ลิ่วสล้างบางเบา ดุจบรรณบิน
ดั่งโลกเอื้อมเลื่อมเรื่อโอบเอื้ออ่อน
สีทันดรผ่อนศิริรอบศิขิน
แม้สุเมรุเอนราบลงทาบดิน
ก็หาสิ้นกลิ่นไกลจากไอเดิม
ขอกุศลผลพลอยแต่น้อยนิด
กับสฤษฎ์นิมิตหนุนเศษบุญเสริม
แม้ธุลีคลี่ขวางจะห่างเติม
มิอาจเพิ่มเพียงยั้งก็ยังดี
อย่าเหือดไร้ไห้โรยระโหยโลก
ร่ายโศรกโศกเนืองเป็นเมืองผี
ทาบหม่นเทาเศร้าทบกลบขจี
เหมือดชีวิตปลิดพลี บนเพลงพาล
แล้วจะอยู่อย่างไรใจมนุษย์
เมื่อไออุ่นสุญสุด สิ้นประสาน
ก็รักหายวายนั้นแต่วันวาน
บนเกลียดชังฉาบฉานวิญญาณชน
แหละเมื่อรักเลิศหลากเกิดจากให้
ชังกลับใช้ใจหวงบนห้วงผล
จะยอมร้อนรนเร่าเศร้าทุรน
หรือเอมอุ่นอาบอลบนใจรัก ฯ
(พรายม่าน:กลอนชนะเลิศ เดือน มิ.ย.54)