ให้โอกาสลืมตามาดูโลก
ปัดเป่าโศกและทุกข์ป้อนสุขศานติ์
รักที่สุดห่วงหวงดั่งดวงมาน
ป้องภัยพาลให้ลูกทุกวันคืน
ยามมีครรภ์อึดอัดและขัดข้อง
ตัวแม่ต้องลำบากก็ทนฝืน
จะกิน นอน เดิน นั่ง หรือลุกยืน
ใจแม่ตื่นระวังทุกครั้งคราว
เคยไปไหนมาไหนไม่ลำบาก
นึกคิดอยากได้อะไรเมื่อวัยสาว
พอตั้งท้องแม่ตัดทุกเรื่องราว
“สองมือ-เท้า” เพื่อจอมขวัญแต่นั้นมา
แทบสิ้นใจในวันให้กำเนิด
ความอดทนเป็นเลิศหนอแม่จ๋า
เจ็บปวดกายเพียงใดไม่นำพา
ขอเพียงให้ลูกยา รอดปลอดภัย
แม่เฝ้าปลอบคราลูกยังแบเบาะ
เสียงเสนาะไพเราะกังวานใส
“นอนเสียเถิด ลูกจ๋า อย่าตกใจ
มีแม่อยู่ใกล้ใกล้ ไม่ต้องกลัว”
กินไม่อิ่ม นอนไม่พอ ก็ไม่บ่น
บางวันทุกข์เหลือทนจนปวดหัว
แอบไปนั่งร้องไห้อยู่ในครัว
หลบลูกผัวกลัวเขาลำบากใจ
สองมือแม่ประคองสองมือลูก
สัมพันธ์ผูก รักมั่น มิหวั่นไหว
สองตาแม่แลตาลูกปลูกห่วงใย
หนึ่งดวงใจเพื่อจอมขวัญนิรันดร
จากต้วมเตี้ยมเตาะแตะจนตัวโต
จบป.ตรี ป.โท แม่ยังสอน
“จงขยันหมั่นศึกษาอย่ามัวนอน
ลำบากก่อนค่อยสบายเมื่อภายหลัง”
แม่จ๋า..ที่ลูกมีวันนี้ได้
เพราะฝึกใจทำตามคำแม่สั่ง
บวกกับรักแม่ให้เป็นพลัง
ลูกจึงก้าวถึงฝั่งแห่งความฝัน
ขอบพระคุณอุ่นในหัวใจรัก
ซึ้งประจักษ์รักแท้ที่แม่ปั้น
ทั้งเดือนทั้งปีทั้งชีวัน
ขอกำนัลคุณแม่ด้วยความดี
(โดย ส.เชื้อจันทร์ ประกวดกลอนเดือน ก.ค.55)