๐๐ราตรีที่เนิ่นนานรัตติกาลที่ยาวไกล
ฉุดลากกระชากใจให้หวั่นไหวในเอกา
น้ำตาเริ่มท่วมท้นความหมองหม่นยลเยือนหา
อ้างว้างค้างดวงหน้าดั่งเมฆาพร่าดวงเดือน

๐๐ยามร้างห่างไกลรักอกกระอักจักย้ำเตือน
ตอกซ้ำความปนเปื้อนกระจายเกลื่อนเคลื่อนในทรวง
ความท้อความถดถอยทีละน้อยค่อยคืบล่วง
ให้รักหักทั้งดวงเช่นสายบ่วงควงบาดคา

๐๐มองดาวเหมาทึกทักว่าเราจักเอื้อมไขว่คว้า
แท้จริงสิ่งลวงตาแค่มายาล่อลวงจินต์
ทำได้เพียงแค่มองกับเสียงร้องก้องถวิล
ยามใจใกล้ดับสิ้นไร้แม้กลิ่นรักอาวรณ์

๐๐สุดท้ายเหลือเพียงฝันเฝ้ารำพันปั้นหลอกหลอน
ขาดทรวงห่วงอาทรพาริดรอนก่อนจากจาง
ฝากดาวแลเดือนจ้าเก็บน้ำตาคราอ้างว้าง
ให้คนเคยเคียงข้างที่ทิ้งขว้างอย่างเย็นชา....
(เมฆา :klonthaiclub.com)