สามัคคี มีมา เมื่อคราก่อน
ความอาทร อ่อนหวาน ของการให้
พร้อมรอยยิ้ม อิ่มอุ่น ละมุนใจ
คือเนื้อใน ไทยแท้ ตั้งแต่กาล
ประเพณี ดีงาม สยามนั้น
ระบือลั่น กันไป คนไขขาน
วัฒนธรรม ล้ำค่า แต่ช้านาน
คนโบราณ ท่านสร้าง เส้นทางไทย
อยู่ร่มเย็น เป็นสุข ทุกค่ำเช้า
ลืมความเหงา เศร้าหมอง แสนผ่องใส
หลายภาคส่วน ล้วนเสริม เติมห่วงใย
เลื่องลือไกล ไปถึง ซึ่งต่างแดน
ภาพวันวาน ผ่านไป อาลัยหา
เกิดเข่นฆ่า อาสัญ หั่นขาแขน
ตัดขาดรัก หักหาญ ผลาญเมืองแมน
ทั่วเขตแคว้น แน่นอก นรกครอง
เพียงน้ำผึ้ง หนึ่งหยด ราดรดใส่
หลงผิดใหญ่ ใฝ่ฝัน กันทั้งผอง
เป็นชนวน ป่วนเมือง ที่เรืองรอง
เหลือเพียงกอง ของซาก เกิดจากไฟ
ความบอบช้ำ ย้ำเตือน เหล่าเพื่อนพี่
หยุดเสียที สีต่าง แบ่งข้างไหน
เราพ่ายแพ้ แก่โลก โศกกว่าใคร
น้ำตาใจ ไหลนอง กองแผ่นดิน
มหาซัง (กลอนชนะเลิศ พ.ค.53)