ในเถื่อนถ้ำง้ำเงิบใต้เทิบผา
เป็นเคหาเรือนสุขสิ้นทุกข์ถม
กลีบศรัทธาพลิ้วพรายกลางสายลม
กอปรใจบ่มวิมุติหมายหยุดกรรม
มโนน้อมแน่วนิ่งต้านสิ่งล่อ
ปลงจิตจ่อสติดำริย้ำ
พินิจสิ่งเกิดก่อล้วนข้อธรรม
แล้วน้อมนำกรองกลั่นด้วยปัญญา
ปวงกิเลสเผล็ดทุกข์รุกราญกร่อน
๕นิวรณ์ในอินทรีย์เริงรี่หา
แทบละเพียรทิ้งทางสร้างสมมา
ภาวนาบุญเข้าแบ่งเบาทัน
สมณะจึงยังเช่นครั้งผ่าน
จวบถึงวารรู้แจ้งสำแดงขันธ์
โลกิยะประดาสารพัน
ภพภูมิชั้นสังสารวัฏที่ผลัดวน
ชำระจิตสะอาดตัดชาติภพ
ขีณาสพเจริญล้ำธรรมผล
จาริกแผ่เมตตาสาธุชน
ทั่วสกลบริบูรณ์เกื้อกูลทาน
สำรวมวัตรสมณะผู้ละแล้ว
งามยิ่งแก้วมณีที่ฉายฉาน
ด้วย “โยนิโสมนสิการ”
จึงสำราญถึงพร้อมอนาลัย
(ปภัสร์ ชนะเลิศประกวดกลอน klonthaiclub.com เดือน ก.พ.55)